WiMAX
Van Wikipedia
WiMAX (Worldwide Interoperability for Microwave Access) is een nieuwe standaard gebaseerd op de IEEE 802.16 (en ETSI HiperMAN) standaard voor breedbandige draadloze netwerken met middelgroot bereik. IEEE 802.16 staat ook wel bekend onder de naam WirelessMAN.
Voor WiMAX wordt vaak gezegd dat het theoretische bereik 50km en de datasnelheid maximaal 70 Mbit/s bedraagt. Deze kenmerken vinden hun origine in het technische vereisten document dat in 1999 door IEEE 802.16 werd vastgesteld voor het te standardiseren systeem wat toentertijd enkel als vast netwerk werd voorzien. De afstand van 50km wordt door 802.16 wel gehaald, maar enkel met de definitie voor vaste systemen boven 10 GHz waar 28 MHz aan bandbreedte voorhanden is en zeer sterk gerichte antennas op vaste terminals typerend zijn. Ook de doorvoersnelheid van 70 Mbit/s is voor deze systemen in de praktijk haalbaar. De kosten en de vereisten voor Line-of-Sight limiteren het gebruik van dit soort systemen.
Voor vaste systemen onder de 11 GHz standaard is de theoretische datasnelheid ook maximaal 70 Mbit/s, maar dit wordt enkel bereikt in license exempt kanalen waar men 20 MHz aan bandbreedte ter beschikking heeft. Het theoretisch bereik ligt, afhankelijk van de aannames, rond de 10km. Deze Fixed WiMAX systemen kunnen in eerste instantie gebruikt worden voor het leveren van breedbandverbindingen in gebieden waar Internet via de kabel of ADSL niet beschikbaar is.
Voor mobiele systemen, gedefinieerd via het amendement 802.16e-2005, geldt in praktijk dat beschikbare bandbreedtes onder de 7 MHz liggen. De theoretische doorvoer snelheid ligt dan ook rond de 20 Mbit/s. Realistisch gezien komt dit echter neer op minder dan 10 Mbit/s (dicht bij het basis station) wat gedeeld moet worden onder alle gebruikers en in beide verkeersrichtingen. Men mag dan ook verwachten dat operators gebruikers een datasnelheid van 1 Mbit/s zullen toestaan. Het theoretisch bereik ligt, afhankelijk van aannames, rond de 2km.
Het principiele verschil tussen WiMAX en Wi-Fi is, dat WiMAX een meer master-slave georiënteerde techniek is, waarbij het basisstation de volledige controle over transmissies heeft. Dit heeft als voordeel dat een WiMAX systeem QoS garanties veel beter weet te garanderen, maar heeft als nadeel dat het uitrollen van een WiMAX netwerk veel meer kennis en planning vergt, omdat het veel minder georiënteerd is op het eerlijk delen van het kanaal met andere systemen, iets waar Wi-Fi principieel rond is opgebouwd. Voor huis, tuin en keuken gebruik is een WiMAX basisstation dan ook niet geschikt.
WiMAX wordt op dit moment commercieel pas schaars toegepast. In Nederland en andere landen zijn wel proefprojecten (onder andere door Nozema en Casema) maar grootschalige netwerken zijn er nog niet.
In België zijn reeds twee WiMAX netwerken actief en dit in de regio Brussel en Leuven waar zes WiMAX antennes geplaatst zijn (Clearwire).
Er is echter wel onlangs in Brazilië een WiMAX netwerk in gebruik genomen. Onder andere Intel heeft de stad Parintins, gelegen diep in het amazone-woud, hierin voorzien. Het netwerk geeft de bewoners van deze stad toegang tot het internet, voorheen was de enige manier om er te komen (zowel digitaal als fysiek) een bijna 27 uur durende boottocht.
