Śmigus
Z Wikipedii
Śmigus (albo śmigus-dyngus lub lejek) - jest to słowiański zwyczaj związany z wiosennymi zabawami polegający na biciu się witkami wierzby po nogach i polewaniu się wodą. Zwyczaj ten najprawdopodobniej był związany z koniecznością zażycia kąpieli po długich zimowych miesiącach.
Słowianie na tle innych ówczesnych grup ludnościowych wyróżniali się wysokim poziomem higeny. Przez długi czas zwyczaj był powszechny prawie wyłącznie na wsi i we dworach. W średniowiecznych miastach polskich, które były w małym stopniu zamieszkiwane przez ludność rodzimą, obyczaj ten nie przyjmował się przez długi czas. Dopiero wraz z masowym napływem ludności wiejskiej do miast zwyczaj oblewania się na Wielkanoc wodą rozpowszechnił i wśród mieszczan.
W pamiętnikach księdza Jędrzeja Kitowicza, pochodzących z epoki saskiej przeczytać można, że: "Lud wiejski, dosyć wiernie trzymający się obyczaju starego, pocieszny wyprawia dyngus alias śmigus, a mianowicie koło studzien. Parobcy od rana gromadzą się, czatując na dziewki, idące czerpać wodę i tam, porwawszy między siebie jedną, leją na nią wodę wiadrami, albo zanurzają ją w stawie, a niekiedy w przerębli, jeżeli lód jeszcze trzyma. W miastach oblewanie się wodą nie jest powszechnie przyjętym."
Zobacz też:
