Adolf Jełowicki
Z Wikipedii
Adolf Jełowicki - (ok. 1840 - 1898); syn Edwarda i Felicji Dąbrowskiej. Doktor filozofii na Uniwersytecie w Heidelbergu; Wiceprezes Wileńskiego Towarzystwa Rolniczego.
Najprawdopodobniej urodził się w Woskodawach. W spadku po stryju Juliuszu, otrzymał majątek Aresztów. Ożenił się w 1863r. z Janiną ks. Czetwertyńską z Antopola na Wołyniu, który mu wniosła w posagu.
Owdowiał już w 1865 r. Aresztów, jako miejsce, w którym w tragicznych okolicznościach stracił pierworodnego syna i wkrótce żonę, sprzedał na licytacji Rosjance, pani Bielenko. Sprzedał też odziedziczony po żonie Antopol Józefowi Jaroszyńskiemu, który uzyskał od cara Aleksandra II prawo nabywania majątków, pomimo ogólnego zakazu obowiązującego od 1865r[1].
Sprzedając Antopol, wszystkie cenniejsze meble i dzieła sztuki, które się tu znajdowały Adolf Jełowicki prawdopodobnie wywiózł do pozostałych majątków [2]. Rozpoczął studia rolnicze na Uniwersytecie w Heidelbergu, gdzie uzyskał stopień doktora filozofii.
Po powrocie do kraju ożenił się powtórnie, z Jadwigą Tyszkiewiczówną z Birży i przeniósł się do dóbr posagowych żony Czeresy - Siedliszcze, położonych w Witebskiem, gdzie wkrótce dał się poznać jako postępowy naówczas rolnik.
Będąc wiceprezesem Tow. Witebskich Rolników i Wileńskiego Tow. Rolniczego, organizował wystawy przemysłowo-rolnicze w Wilnie oraz brał udział w podobnych pokazach w Warszawie (1883 - 86) wystawiając w Polsce, jako jeden z pierwszych, produkowane w swoich gospodarstwach masło i sery. Artykuły te eksportował również do Anglii.
Widząc w mleczarstwie drogę do zwiększenia opłacalności gospodarstw rolnych, wygłaszał na ten temat odczyty oraz wydał w r. 1889 obszerną pracę:- „Mleczarstwo”. Był też autorem projektu założenia szkoły mleczarskiej w Puławach.
Na łamach "Gazety Rolniczej" ogłosił wiele artykułów na tematy związane z hodowlą zwierząt. Pod koniec życia (1890) powrócił na Wołyń otrzymawszy w spadku po siostrze Anastazyi Dzieduszyckiej, rodzinny majątek Woskodawy, w których pod koniec XIX w. założoną przez ojca rezydencję woskodawską, zaniedbaną przez wiele lat, odrestaurował i przebudował.
Główny działacz w Delegacjach Sędziów, a przede wszystkim sprawozdawca piszący oceny poszczególnych działów wystaw oficjalnych. Zapraszany, jako rzeczoznawca, do komisji sędziów. W 1883r. odbył podróż na Śląsk Cieszyński w celu zwiedzenia obór arcyksięcia. Albrechta Habsburga. Przewodniczył obradom Delegacji Sędziów podczas wystaw 1884, 1886[3].
Zmarł w Woskodawach, pod koniec 1898r[4].
Ożeniony 1-o voto z Janiną ks. Czetwertyńską (1840 – marzec 1866). Powtórnie ożeniony około 1874 r. z Jadwigą hr. Tyszkiewiczówną z Birży, (ur. 1857 - zm. 1879r.). Z pierwszej żony miał syna Alfreda zmarłego dzieckiem, a z drugiej żony Marię za Adamem ks. Lubomirskim i Jadwigę za Stanisławem ks. Lubomirskim.
