Aleksander Brückner
Z Wikipedii
Aleksander Brückner (ur. 29 stycznia 1856 w Brzeżanach, zm. 22 maja 1939 w Berlinie) - profesor, polski filolog i slawista, historyk literatury i kultury polskiej.
Urodził się w spolszczonej i od trzech pokoleń osiadłej w Brzeżanach, a wcześniej w Stryju, rodzinie urzędnika skarbowego - Aleksandra Mariana Brücknera. Studiował we Lwowie, a naukowe staże odbył w Lipsku, Berlinie i Wiedniu u znakomitych slawistów: Leskien, Jagića, Miklosicha. Doktoryzował się w 1876, a habilitację uzyskał na uniwersytecie w Wiedniu w 1878 na podstawie pracy Die slavischen Aussiedlungen in der Altmark und im Magdeburgischen. Był docentem Uniwersytetu Lwowskiego. W 1881 powołano Brücknera na katedrę slawistyki w Berlinie jako następcę profesora Jagiča. Na berlińskim uniwersytecie wykładał aż do 1924 roku. W 1889/1890 Brückner odnalazł w Bibliotece Petersburskiej Kazania świętokrzyskie, które opracował i opublikował. Oprócz tego Brückner pod koniec XIX wieku opracował spuściznę literacką po barokowym poecie Wacławie Potockim. Po I wojnie światowej w 1924 roku władze uniwersytetu przeniosły profesora Brücknera na emeryturę. W 1933 otrzymał od społeczeństwa polskiego złoty medal zasługi.
Był członkiem Akademii Umiejętności i Akademii Nauk w Petersburgu.
W 1929 roku Uniwersytet Warszawski przyznał mu tytuł doktora honoris causa.
[edytuj] Ważniejsze publikacje
- Geschichte der polnischen Literatur (1901)
- Dzieje literatury polskiej (t. 1 i 2, 1903) [1] [2]
- Historia literatury rosyjskiej (1905)
- Mikołaj Rej i różnowiercy polscy (1906)
- Dzieje języka polskiego (1906)
- Zasady etymologii słowiańskiej (1917)
- Mitologia słowiańska (1918)
- Mitologia polska (1924)
- Słownik etymologiczny języka polskiego (1926-1927)
- Dzieje kultury polskiej (t. 1-4, 1930-1932)
- Encyklopedia staropolska (t.1-2, 1937-1938)
