Bieszczady
Z Wikipedii
Bieszczady (sł. Bukovské Vrchy, ukr. Верхови́нський Вододі́льний хребет, ros. Бещады, serb. Бјешчади), 522.12 i 522.13) – zachodnia część Beskidów Wschodnich, między Przełęczą Łupkowską (640 m n.p.m.) a Przełęczą Wyszkowską (933 m n.p.m.). Najwyższy szczyt Bieszczadów to Pikuj (1405 m n.p.m, na Ukrainie) zaś na terytorium Polski – Tarnica (1346 m n.p.m.). Dzielą się na:
- Bieszczady Zachodnie (na terenie Polski, Słowacji i Ukrainy)
- Bieszczady Wschodnie (na terenie Ukrainy)
Terminu Bieszczady używa się zwykle w Polsce jako synonimu polskich Bieszczadów (które są jedynie częścią Bieszczadów Zachodnich). Bieszczad i Beskid były od wieków określeniem na góry oddzielające Polskę i Ruś od Węgier. Etymologia Bieszczadu i Beskidu jest niejasna, czasem wywodzi się te słowa od trackiego ludu Bessów, których obecność na północ od Karpat odnotował Ptolemeusz, Karol Dobrowolski (1938) objaśnił toponimie Beskidu (Bieszczadów) na tle nazewnictwa bałkańskiego łącząc ją z albańską nazwą terenową bjeska, bjeske oznaczającą halę górską, łąkę lub pastwisko. Za etymologie germańską wywiódł nazwę Bieszczadów Jan Rozwadowski (1914), tę na podstawie gwar śr.-dol.-niemieckich od beshêt, beskēt oznaczającej geograficzny przedział lub rozdzial wód.
Bieszczady należą do Beskidów Wschodnich, które są częścią Zewnętrznych Karpat Wschodnich. Mimo iż szczytowe partie zajmują połoniny, to Bieszczady zaliczane są do pasma Beskidów Lesistych, a nie Połonińskich.
