Bitlocker
Z Wikipedii
Bitlocker - wykorzystujące sprzętowe moduły TPM rozwiązanie wbudowane w Windows Vista oraz Longhorn pozwalające na kryptograficzną ochronę danych na dyskach.
Bitlocker szyfruje przy pomocy algorytmu AES (128 lub 256 bitów) każdy sektor partycji. Szyfrowanie i odszyfrowanie odbywa się w najniższej możliwej warstwie, przez co mechanizm jest praktycznie niewidzialny dla systemu i aplikacji. Niezależnie od AES, do szyfrowania wykorzystywany jest dyfuzor, pozwalający na lepszą dyfuzję zaszyfrowanych danych. Algorytm dyfuzora został opracowany w Microsoft i jest powszechnie dostępny, jednak aby nie zmuszać użytkowników do stosowania niecertyfikowanych algorytmów kryptograficznych, istnieje możliwość jego wyłączenia. Razem z algorytmem dyfuzora, opublikowany został formalny dowód, wykazujący, że połączenie AES i dyfuzora daje ochronę nie słabszą niż sam AES.
GUI systemu Windows Vista pozwala na założenie ochrony Bitlocker wyłącznie dla partycji systemowej. Przy użyciu wbudowanego w system skryptu manage-bde.wsm można jednak zaszyfrować dowolną inną partycję.
Ważnym wymogiem dla działania mechanizmu Bitlocker jest istnienie na dysku twardym niezaszyfrowanej partycji startowej o rozmiarze rzędu kilkuset MB.
Do szyfrowania partycji systemowej wykorzystywany jest klucz generowany przez TPM. Inne partycje chronione mogą być przez klucz zapisywany w rejestrze.
Z założenia, Bitlocker służy wyłącznie do ochrony dysków przed nieuprawnionymi osobami oraz atakami offline, na które systemy Windows były dotąd podatne. W żaden sposób nie gwarantuje on ochrony informacji pomiędzy uprawnionymi użytkownikami tego samego komputera.
Klucze umożliwiające odszyfrowanie danych mogą pochodzić z:
- TPM - generowany automatycznie dla partycji systemowej
- pliku na nośniku USB
- wprowadzonego z klawiatury kodu, składającego się z 48 cyfr
Dodatkowo, można nałożyć wymóg użycia nośnika USB oraz wymóg wprowadzenia kodu pin.
W przypadku, gdy zabezpieczony BitLockerem komputer zostanie zablokowany, hasło odzyskiwania wprowadza się za pomocą klawiszy numerycznych lub klawiszy funkcyjnych [F1] dla 1, [F2] dla 2 itd., gdzie [F10] oznacza zero. Wynika to z faktu, że niektóre klawiatury używają nietypowych kodów dla cyfr, podczas gdy klawisze funkcyjne zawsze obsługiwane są tak samo.
