Bitwa na Krwawym Polu
Z Wikipedii
Bitwa na Krwawym Polu (Ager Sanguinis) (znana także jako bitwa pod Sarmadą) - bitwa pomiędzy siłami Antiochi oraz Aleppo w 1119 nieopodal równiny Sarmada.
Księstwo Antiochii podobnie jak pozostałe państwa Krzyżowców prowadziły niemal permanentnie walki z Aleppo i Mosulem. Kiedy w 1113 zmarł władca Aleppo Fakhr al-Mulk Radwan, przez kilka lat trwał pokój. Roger z Salerno, władający Antiochią w imieniu Bohemunda II, nie potrafił wykorzystać śmierci Radwana. Także Baldwin II, hrabia Edessy oraz Pons, hrabia Trypolisu nie byli zainteresowani sojuszem z Rogerem przeciw Aleppo.
W 1117 Aleppo przeszło w ręce Ilghaziego. W 1118 Roger zdobył Azaz, w odpowiedzi Ilghazi najechał Księstwo 1119. Roger wyruszył z Artah z Bernardem z Walencji - patriarchą Antiochii. Bernard sugerował pozostanie w Artah, dobrze bronionym mieście niedaleko od Antiochii, co uniemożliwiłoby Ilghaziemu przejście w głąb kraju. Patriarch doradzał wezwanie na pomoc Baldwina II, teraz już króla Jerozolimy, oraz Ponsa, ale Roger stwierdził, że nie może czekać.
Roger założył obóz na równinie Sarmada, kiedy Ilghazi oblegał fort al-Atharib.
Ilghazi oczekiwał też na posiłki od emira Damaszku, ale również męczyło go czekanie, więc otoczył obóż Rogera w nocy 27 czerwca. Roger miał ok. 3700 żołnierzy (700 kawalerzystów, 3000 rycerzy pieszych). Następnego ranka rozpoczęła się likwidacja kotła. Krzyżowcy nie mieli najmniejszej szansy przebicia się przez hordy turkmeńskich kawalerzystów i łuczników. Przeciwnik zaatakował dziesiątkując chrześcijan i tylko nielicznym udało się ujść pogromu. Roger poległ w boju. Masakra dała nazwę bitwie, ager sanguinis, co po łacinie oznacza "krwawe pole". Jeńców torturowano i zabijano a część zapędzono do Aleppo gdzie zamęczono ich na śmierć na ulicach miasta. Klęska na Krwawym Polu odbiła się szerokim echem w całej Ziemi Świętej.
Ilghazi nie wyruszył jednak na Antiochię, gdzie Bernard organizował obronę, ponieważ został odepchnięty przez wojska Baldwina II i Ponsa 14 sierpnia. Baldwin został regentem Antiochii.
Porażka bardzo osłabiła Księstwo Antiochii i uczyniła je bradziej podatnym na wpływy bizantyjskie.
Sześć lat później w bitwie pod Azaz w 1125 udzało się odzyskać część wpływów w Syrii.
