Bitwa pod Bautzen
Z Wikipedii
Bitwa pod Bautzen stoczona została w dniach 20-21 maja 1813 r. w trakcie wojen napoleońskich.
Po bitwie pod Grossgoerschen 2 maja 1813 r. (zwanej też bitwą pod Luetzen) w której to Napoleon pobił wojska rosyjsko-pruskie, armia sprzymierzonych rozpoczęła odwrót. W okolicach Bautzen Napoleon zaatakował ponownie. Pomimo, że Francuzom udało się zająć niewielki teren, bitwa oceniona została jako zwycięstwo francuskie.
Krótko przed bitwą trójka monarchów wojsk przymierzonych spotkała się w Oberlausitz, gdzie dopilnowywała koncentracji swoich wojsk w miejscowości Bautzen. Ich siły liczyły 250 000 ludzi i 30 000 koni, podczas gdy Francuzi dysponowali wojskami w liczbie 110 000 ludzi wzmocnionymi przez sojusznicze oddziały Neya (85 000 żołnierzy). Po stronie koalicji stali m.in. Ślązacy i Brandenburczycy walczący bratobójczo ze stojącymi po stronie Francuzów wasalami Napoleona Wirtemberczykami, Badeńczykami, Hesami, Bawarczykami i Saksonami.
Korzystny układ terenu wokół Bautzen oferował sprzymierzonym dobre pozycje obronne. Tutaj też wojska koalicji dnia 13 maja rozlokowały się w oczekiwaniu na Francuzów. Ewentualne zwycięstwo Napoleona otwierało przed nim szansę zakończenia pomyślnie całej wojny. Nie stało się tak jedynie na skutek błędu jednego z jego marszałków jak i uporządkowanego odwrotu przeciwnika.
W trakcie bitwy, Napoleon podzielił swoje siły na dwie armie, które uderzyły z dwóch różnych kierunków. Walki były bardzo zacięte i przyniosły obu stronom olbrzymie straty. Francuzi zmusili jednak przeciwnika do opuszczenia stanowisk obronnych.
Po bitwie Napoleon był bardzo rozczarowany jej wynikiem. Formalnie pokonał przeciwnika, zmuszając go do odwrotu, w ostatecznym rozrachunku zwycięstwo to okazało się pyrrusowe. Francuzi stracili pod Bautzen 20 000-25 000 żołnierzy, sprzymierzeni natomiast od 10 850 do 11 200 ludzi. Niektóre źródła podają jednak straty wojsk koalicji dochodzące do 20 000 żołnierzy. Pomimo wszystko Napoleonowi nie udało się osiągnąć żadnego ze swoich celów, a jego wojska były zbyt wyczerpane, aby wydać przeciwnikowi kolejną bitwę. Dodatkowo w bitwie śmierć poniósł zaufany marszałek cesarza Grand Marechal du Palais Duroc.
Następstwem bitwy było podpisanie zawieszenia broni w dniu 4 czerwca 1813 r. w śląskim Poischwitz, które przetrwało do czasu bitwy pod Lipskiem w dniach 16-19 października 1813 r.
