Bitwa pod Kunowicami
Z Wikipedii
Bitwa pod Kunowicami Wojna siedmioletnia |
|||||||||||||||||
![]() Plan bitwy |
|||||||||||||||||
Data | 12 sierpnia 1759 | ||||||||||||||||
Miejsce | Kunowice | ||||||||||||||||
Wynik | zwycięstwo rosyjsko-austriackie | ||||||||||||||||
Terytorium | Lubuskie, Polska | ||||||||||||||||
|
Bitwa pod Kunowicami (niem. Schlacht bei Kunersdorf) w obecnym woj. lubuskim, rozegrała się 12 sierpnia 1759, podczas wojny siedmioletniej, pomiędzy wojskami króla Prus Fryderyka II a siłami sprzymierzonych wojsk austriacko-rosyjskich pod wodzą feldmarszałka Sałtykowa.
Armia Pruska usiłowała obejść umocnione na wzgórzach na północ i zachód od Kunowic pozycje sprzymierzonych. Doprowadziło to wojska pruskie do pozycji na północ i wschód od linii zajmowanych przez sprzymierzonych. Tego typu charakterystyczne dla Fryderyka II działanie zostało skutecznie zneutralizowane przez silne umocnienia.
Bitwę rozpoczęli Prusacy atakując flankę rosyjskich pozycji. Atak ten był udany i jeżeli by Fryderyk przerwał w tym miejscu natarcie (tak jak radził jego brat) Kunowice mogłyby stać się kolejnym pruskim zwycięstwem. Jednak pruski wódz chciał wykorzystać początkowe powodzenie i zdecydował się kontynuować walkę. W momencie, gdy siła pruskich ataków osłabła, weszła do akcji austriacka kawaleria (dotychczas trzymana w rezerwie). Sprawne przegrupowanie sił austriacko-rosyjskich przy aktywnym wsparciu artylerii i kontrataku piechoty rosyjskiej doprowadziło do odzyskania pozycji i odwrotu (wkrótce panicznego) piechoty pruskiej. Paniczny odwrót sił pruskich został pogłębiony przez zdecydowany atak kawalerii sprzymierzonych. Jedynie 3000 ludzi dotarło jako zwarty oddział do Berlina.
Raporty z bitwy mówiły, iż w momencie załamania się pruskich linii, Fryderyk II stanął samotnie na małym wzgórzu ze szpadą wbitą przed sobą w ziemię, zdeterminowany utrzymać linię swej armii lub zginąć. W tej sytuacji kapitan kawalerii Prittwitz z 200-osobowym szwadronem, przybywał na ratunek królowi i przekonał go do odwrotu.
Cztery dni po bitwie, większość z 26 000 rozproszonych żołnierzy odnalazła się i armia Fryderyka stanowiła już siłę 32 000 ludzi i 50 dział.