Bitwa pod Muret

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Bitwa pod Muret miała miejsce 12 września 1213 podczas wojen albigeńskich 1209 - 1229, gdzie wojska krzyżowców pod wodzą Szymona IV de Montfort pokonały wojska dowodzone przez króla Aragonii Piotra II Katolickiego i wojska jego wasali z Langwedocji.

[edytuj] Tło bitwy

Szymon IV de Montfort stał na czele krucjaty zwalczającej Albigensów. Głównym jego celem było zniszczenie herezji Katarów. Najechał więc na Tuluzę i wygnał stąd jej hrabiego Rajmunda VI. Wówczas hrabia Rajmund VI poszukał pomocy u swego szwagra króla Aragonii i hrabiego Barcelony Piotra II, który poczuł się zagrożony podbojami de Montforta w Langwedocji. Król Aragonii postanowił zatem przekroczyć Pireneje i uderzyć na Szymona pod Muret.

Dnia 10 września armia króla Aragonii Piotra II i jego wasali z przybyła pod Muret, gdzie dołączyła do niej milicja z Tuluzy. Jego sprzymierzeniec i szwagier hrabia Rajmund VI odradzał bezpośrednie uderzenie i zaproponował osaczenie krzyżowców i wzięcie ich głodem. Piotr II odrzucił te propozycje jako nierycerskie i niehonorowe. Zamiast tego uszykował swą armię tak, że jego prawe skrzydło chronione było przez rzekę Saudrune, a lewe przez bagna. Tuluską milicję skierował do ataku na mury miasta.

[edytuj] Bitwa

Szymon de Montfort prowadził armię złożoną z 800 francuskich krzyżowców, włączając w to malutki kontyngent rycerzy przyprowadzony przez sprzymierzonego z nim wicehrabiego Corbeil. Król Aragonii przyprowadził 800-1000 aragońskiej kawalerii, którą wspomgała tuluska milicja i wojska przyprowadzone przez hrabiów Comminges i Foix.

Szymon podzielił swą armie na trzy szwadrony i poprowadził je przez Garonnę na spotkanie wojsk aragońskich. Król Piotr II wyjechał na pierwszą linię, porzucając swą królewską zbroję dla zwykłej żołnierskiej. Jego armia, pozbawiona dowództwa, była nieuporządkowana i zdezorientowana. Gdy pierwszy szwadron Szymona ruszył do ataku, kawaleria aragońska pierwszego rzutu została rozbita, a król Piotr II stracił konia. Pomimo, że krzyczał "Jestem królem" został zabity. W związku ze śmiercią swego władcy wojska aragońskie i ch sprzymierzeńców załamały się, po czym zostały ogarnięte przez panikę i uciekły z pola bitwy, ścigane przez krzyżowców Szymona.