Bitwa pod Pankalią
Z Wikipedii
Bitwa pod Pankalią (978) miała miejsce w trakcie bizantyjskiej wojny domowej po śmierci cesarza Jana I Tzimiskesa.
Następcą tronu został wówczas Bazyli Skamandrenos, który wodzem armii wschodniej mianował Piotra Fokasa.
Przeciwko Bazylemu opowiedział się Bardas Skleros, który w 976 podjął marsz w głąb cesarstwa. W wąwozie Bukulithos ("Skała Bukosa") armia jego zetknęła się z wojskami rządowymi dowodzonymi przez stratega Cylicji Eustatiosa Maleinosa przedstawiciela potężnego rodu związanego z Fokasami. Walka była nierozstrzygnięta. Tymczasem główna armia Piotra Fokasa zajęła pozycje w górach Antytaurus. Pod Lykandos doszło do bitwy w której uzurpator zupełnie rozbił wojska rządowe. Zwycięski Skleros wkroczył triumfalnie do Cezarei.
W 973 ponownie wybuchła rewolucja, tym razem jednak stolica dochowała wierności rządowi. W 976 rząd nadal był zdolny do stawiania oporu uzurpatorom. W straszliwej klęsce pod Rhaegai we Frygii ich dowódcy legli na placu boju lub dostali się do niewoli. Wśród poległych znalazł się m.in. Piotr Fokas.
Wiosną 978 Skleros zdobył Niceę po czym stanął pod Chalkedonem na azjatyckim brzegu Bosforu. Zagrożony Bazyli wszedł w kontakt z Bardasem Fokasem, który otrzymał naczelne dowództwo nad wojskami rządowymi. Skleros został zmuszony do odwrotu. Pod Pankalią (978) jego wojska starły się z armią Fokasa i całkowicie rozbiły przeciwnika. Sam Fokas został ranny i ledwie uszedł z życiem.
Rok później Fokas ponownie przeszedł do ofensywy. Na zeszłorocznym pobojowisku Pankalii doszło do drugiej bitwy w której dwaj Bardasowie zderzyli się w pojedynku rycerskim i Fokas zadał ciężką ranę przeciwnikowi. Tym razem armia Sklerosa została zniszczona, a on sam schronił się u Arabów. Wkrótce też został odesłany do Bagdadu jako więzień kalifa. Resztki zwolenników Sklerosa uzyskały amnestię co oznaczało kres czteroletniej wojny domowej.
