Bloomsbury Group
Z Wikipedii
Bloomsbury Group lub Bloomsbury Set lub po prostu Bloomsbury, to angielska grupa intelektualistów, działająca od 1905 roku, aż do II wojny światowej.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Grupa powstała podczas nieformalnych spotkań towarzyskich absolwentów Uniwersytetu Cambridge (czterech członków ukończyło studia wyższe w 1899, a wśród nich Thoby Stephen, brat Virgini Woolf i Vanessy Bell), a także podczas spotkań sekretnego stowarzyszenia Cambridge Apostles. Po ukończeniu studiów założyciele grupy wykonywali różne zawody (Keynes pracował w Departamencie Skarbu administrując interesy brytyjskie w Indiach). Vanessa Bell w 1904 dała podstawę dla "Bloomsbury" przeprowadzając się z rodzeństwem (trojgiem dzieci Julii i Lesliego Stephenów – Thobiem, Virginią i Adrianem) na Gordon Square w Bloomsbury na terenie Londynu. Przedwczesna śmierć Thobiego Stephena w 1906 wzmocniła postanowienie Vanessy i Virginii, by pozostać niezależnymi i współdziałać z resztą grupy.
Bloomsbury Group zdobyła rozgłos w 1910 roku, kiedy kilku jej członków wplątało się w Dreadnought Hoax. Był to praktyczny żart Horacego de Vere Cole'a, który oszukał Armię Królewską pokazując ich reprezentacyjny okręt wojenny HMS "Dreadnought", podstawionej delegacji abisyńskich władców, za których przebrani byli Virginia Woolf, Adrian Stephen, Guy Kidley, Anthony Buxton i Duncan Grant. Żart kosztował Cole'a 4000 funtów. Stawiał on w trudnym położeniu brytyjską armię i był rozważany jako niepatriotyczny. Pacyfizm grupy spowodował większą krytykę wobec wojny.
Także w 1910 roku Roger Fry zorganizował postimpresjonistyczną wystawę w Londynie, która stała się określeniem kamienia milowego dla ruchu. Dała ona pierwsze przelotne spojrzenie społeczeństwu brytyjskiemu na innowacje w sztuce europejskiej. Została ona bardzo źle odebrana przez krytyków.
Po I wojnie światowej grupa zaczęła powiększać krąg znajomości, oraz stawała się mniej zjednoczoną pod względem opinii i wiary. Dwoma powojennymi wysiłkami mającymi wciągnąć wielu członków do grupy było utworzenie Omega Workshop w 1913 roku (Roger Fry, Duncan Grant i Maynard Keynes) oraz Hogart Press w 1917 (Virginia i Leonard Woolf).
[edytuj] Wpływy
Opinie i wyznania Bloomsbury Group zachowywały kontrowersyjny i szeroki krytycyzm dla II wojny światowej, ale odtąd wprowadzany zostawał główny nurt. Współczesna krytyka skupia się głównie na subtelnym elitaryzmie ich pisarstwa.
Pisarstwo Clive'a Bella pomagało przekonywać Brytyjczyków do prokreatywnego demontowania ich imperium, zapowiadało możliwy upadek kolonializmu w Europie. Pisarstwo Keynesa staje się podstawą teorii ekonomicznej. Virginia Woolf jest poczytną autorką, której feministyczne poglądy wykraczały poza tamte czasy.
Bloomsbury Group jest zapamiętywana bardziej przez indywidualne artystyczne produkcje jej członków, niż przez ich wspólne osiągnięcia. Począwszy od ostatniej dekady XX wieku, związki między członkami grupy wywołują zainteresowanie badaczy. Na przykład Dorry Carrington i Lyttona Stratcheya, Virgini Woolf i Leonarda Woolfa oraz jej siostry związanej z Clivem Bellem a potem z Duncanem Grantem, jak i związek między samą Virginią i Vanessą opisany w biografii "Virginia Woolf i Vanessa Bell – sekretny układ" autorstwa Jane Dunn.
[edytuj] Członkowie
Pisarze: Virginia Woolf, Vita Sackville-West, E. M. Forster, Lytton Strachey.
Malarze: Vanessa Bell, Duncan Grant, Dora Carrington, Roger Fry.
Ekonomiści: John Maynard Keynes, Leonard Woolf.
Muzycy: Saxon Sydney-Turner
Oraz: Thoby Stephen, Adrian Stephen – psychoanaliotyk, Desmond MacCarthy – dziennikarz, publicysta, Clive Bell – krytyk sztuki.
Przedstawianie sztuki na scenie było niekompatybilne z poglądami grupy i tak np. żona Keynesa – Lydia Lopokova była kiedyś główną tancerką w Ballets Russes i większość członków grupy chciała ją usunąć. Także córka Vanessy Bell i Duncana Granta – Angelica Garnett, która zdecydowała się na karierę sceniczną, często była umieszczana poza zdjęciami grupy.
Pomiędzy członkami grupy a ludźmi popierającymi bardziej formalne organizacje jak Omega Workshops (zapoczątkowaną przez Rogera Fry'a kilka lat po tym jak opuścił Bloomsbury Group w 1910 roku) były wielkie zależności. Na przykład Nina Hamnett należała do obydwu stowarzyszeń. Bloomsbury miała mocne połączenie z Rupertem Brooke oraz z Gwen Darwin i jej mężem – francuskim malarzem – Jacquesem Raveratem. Siostra Gwen poślubiła brata Keynesa – Geoffreya.
Bloomsbury zapamiętane jest głównie jako bardzo ekskluzywna grupa. Członkowie silnie odrzucali struktury ery wiktoriańskiej w religii, sztuce, społeczeństwie, seksualności. Chociaż jak opisuje to Angelica Garnett w swojej książce "Deceived by Kindness", nigdy nie uwolnili się od tego do końca.
Charakterystyczną cechą grupy, było także umiłowanie południowej Europy, najbardziej Włoch, Francji oraz Grecji.
Grupa spełniała rolę ostoi dla gejów, lesbijek i biseksualnych jej członków, a także co ważne, jej członkowie byli w związkach z więcej niż jednym partnerem, najczęściej z partnerami obydwu orientacji.
Pod koniec II wojny światowej rezydencja grupy została zbombardowana, a potem Virginia Woolf popełniła samobójstwo. Ich wielkie dni się skończyły, chociaż w miejscach takich jak Charleston, działalność Bloomsbury Group przedłużyła się o kilka dekad.
