Bufor ramki

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Bufor ramki (ang. frame buffer) jest częścią pamięci RAM karty graficznej przeznaczoną do przechowywania informacji o pojedynczej ramce obrazu. W buforze przechowywane są informacje o wartości każdego piksela tworzącego ramkę. Wartości pikseli zapisywane są w jednym lub więcej bitach, w zależności od wybranej dla karty graficznej ilości wyświetlanych kolorów. Stosowane są zapisy pikseli: jednobitowy (dla obrazu monochromatycznego), czterobitowy, ośmiobitowy (dla 256 kolorów), szesnastobitowy (tryb high color – dla 65,5 tys. kolorów) i dwudziestoczterobitowy (tryb true color – dla 16,7 mln kolorów).

Bufor ramki pracuje w jednym z trybów:

Off-screen – informacje przechowywane w buforze ramki nie są wyświetlane na ekranie;
On-screen – informacje przechowywane w buforze ramki są wyświetlane na ekranie.

Ilość pamięci RAM potrzebna do zapisania pojedynczej ramki obrazu, tj. wielkość buforu ramki, zależy od ustawień karty grafiki – od rozdzielczości poziomej i pionowej oraz od trybu pracy karty, określającego ilość wyświetlanych przez kartę kolorów (tzw. głębię kolorów), a więc liczbę bitów potrzebnych do zapisania takiej liczby kolorów. Wielkość pamięci buforu ramki wyliczana jest według wzoru:

P = Rx * Ry * C

gdzie:

P – wyliczana wielkość buforu ramki (w bajtach)

Rx – rozdzielczość pozioma karty

Ry – rozdzielczość pionowa karty

C – liczba bajtów potrzebnych do zapisania liczby wyświetlanych przez kartę kolorów

Na przykład dla ustawień karty: 800x600@16b:

P = 800 * 600 * 2 B = 960 kB

(16 b (16 bitów) jest równoważne 2 B (2 bajtom).)

Pierwszy znany eksperymentalny bufor ramki użyty w 1969 roku wyświetlał obraz w trzybitowej głębi kolorów (było ich zaledwie 8). W 1972 roku w laboratoriach Xerox PARC zbudowano bufor z 311.040 bajtami pamięci, zdolny do wyświetlania obrazu w rozdzielczości 640 x 480 pikseli z ośmiobitowym kolorem.

Bufory ramki zdobyły popularność wraz z upowszechnieniem minikomputerów i stacji roboczych.