Czaj
Z Wikipedii
Czaj (chai) (hindi: चाय ros. чай ) w wielu południowoazjatyckich językach jest terminem oznaczającym herbatę. Słowo to pochodzi od chińskiego chá - herbata. Występuje również we wschodnio-afrykańskim języku swahili, gdzie dotarło razem z hinduskimi kupcami. Na zachodzie często używa się terminu herbata chai, co jest błedem zważywszy, iż oba słowa oznaczają to samo, choć pochodzą z dwóch różnych dialektów języka chińskiego.
Czaj jest niezwykle popularny w Indiach, znacznie bardziej popularny niż kawa na Zachodzie. Przyrządza się go tam na wiele sposobów, spośród których najpopularniejszym jest masala chai. Jest to również forma, z którą na Zachodzie utożsamia się termin czaj. W rzeczywistości każda hinduska rodzina kultywuje swój własny przepis, zaś do tradycji należy poczęstowanie nim gości.
W Indiach czaj jest dostepny również u ulicznych sprzedawców zwanych chaiwallahs. Taszczą oni dzbany z przygotowaną herbatą i podają ją w świeżo palonych glinianych kubkach, wyrzucanych zaraz po spożyciu.
Z Indii czaj trafił na Zachód, gdzie dzisiaj można z łatwością spotkać go w wielu herbaciarniach lub restauracjach indyjskich. W handlu dostępne są również gotowe zestawy w postaci liści herbaty zmieszanych z odpowiednimi przyprawami lub koncetratów pozwalających na szybkie przygotowanie napoju po dodaniu gorącej wody.
W Rosji czaj przygotowuje się tradycyjnie z czarnej herbaty w samowarze, ale bez mleka, za to w postaci bardzo mocnego, intensywnego naparu.
W Polsce czaj wszedł również do gwary więziennej (także w formie czajura), gdzie jest synonimem bardzo mocnego naparu herbaty (np. pół szklanki liści czarnej herbaty zalanej niewielką ilością wrzącej wody). Najczęściej taką herbatę gotuje się za pomocą buzały
