Dichlorodifluorometan
Z Wikipedii
| Dichlorodifluorometan | |
| Ogólne informacje | |
| Nazwa systematyczna | dichlorodifluorometan |
| Inne nazwy | CFC-12 freon-12 R-12 P-12 |
| Wzór chemiczny | CCl2F2 |
| SMILES | ClC(F)(F)Cl |
| Masa molowa | 120,9135064 g/mol |
| Wygląd | bezbarwny gaz |
| Numer CAS | 75-71-8 |
| Właściwości | |
| Gęstość i stan skupienia | 1,49 g/cm3 (1 490 kg/m3, -30°C), ciekły |
| Rozpuszczalność w wodzie | 0,03 g/100 cm3 (20°C) |
| Temperatura topnienia | -156°C (117 K) |
| Temperatura wrzenia | -30°C (243 K) |
| Niebezpieczeństwa | |
| NFPA 704 |
0
1
0
|
| Temperatura zapłonu | niepalny |
| Temperatura samozapłonu | niepalny |
| Numer RTECS | PA8200000 |
| Podobne związki | |
| Podobne związki | R-11 R-22 |
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą warunków standardowych (25°C, 1000 hPa) |
|
Dichlorodifluorometan (R-12) - najczęściej stosowany freon o nazwie handlowej Freon-12. Był używany jako czynnik chłodzący i jako środek napędowy w aerozolach. Jego produkcja została zatrzymana w 1995 roku, ze względu na destruktywne działanie na warstwę ozonową. Jego potencjał niszczenia warstwy ozonowej wynosi 0.82, co znaczy że jest dosyć wysoki.
