Dichlorodifluorometan
Z Wikipedii
Dichlorodifluorometan | |
Ogólne informacje | |
Nazwa systematyczna | dichlorodifluorometan |
Inne nazwy | CFC-12 freon-12 R-12 P-12 |
Wzór chemiczny | CCl2F2 |
SMILES | ClC(F)(F)Cl |
Masa molowa | 120,9135064 g/mol |
Wygląd | bezbarwny gaz |
Numer CAS | 75-71-8 |
Właściwości | |
Gęstość i stan skupienia | 1,49 g/cm3 (1 490 kg/m3, -30°C), ciekły |
Rozpuszczalność w wodzie | 0,03 g/100 cm3 (20°C) |
Temperatura topnienia | -156°C (117 K) |
Temperatura wrzenia | -30°C (243 K) |
Niebezpieczeństwa | |
NFPA 704 | |
Temperatura zapłonu | niepalny |
Temperatura samozapłonu | niepalny |
Numer RTECS | PA8200000 |
Podobne związki | |
Podobne związki | R-11 R-22 |
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą warunków standardowych (25°C, 1000 hPa) |
Dichlorodifluorometan (R-12) - najczęściej stosowany freon o nazwie handlowej Freon-12. Był używany jako czynnik chłodzący i jako środek napędowy w aerozolach. Jego produkcja została zatrzymana w 1995 roku, ze względu na destruktywne działanie na warstwę ozonową. Jego potencjał niszczenia warstwy ozonowej wynosi 0.82, co znaczy że jest dosyć wysoki.