Egipcjanka

Z Wikipedii

Egipcjanka – ogólna, potoczna nazwa krojów pism zaliczanych do antykw. Charakteryzuje się: prostymi formami, wykorzystującymi prawidła geometrii (prostokątu, kwadratu, trójkąta, koła, owalu) i pionową lub prawie pionową osią liter okrągłych (cechy wspólne również dla grotesku), obecnością wyraźnych, prostokątnych (belkowych) szeryfów (cecha odróżniająca od grotesku) i silną konstrukcją znaków. Fachowo mówiąc, egipcjanka to antykwa linearna szeryfowa.

Pierwsze kroje tego pisma powstały w Anglii na początku XIX w., tj. w okresie panującej egiptomanii, czyli zapoczątkowanej wyprawami Napoleona mody na wszystko, co związane ze starożytnym Egiptem; moda ta powróciła w XX w. po kolejnych słynnych odkryciach archeologicznych (m.in. odkryciu w 1922 r. grobowca faraona Tutanchamona). Marketingowym chwytem stało się nadawanie nowym krojom pisma nazw w rodzaju: Pharaon, Karnak, Scarab (od skarabeusza), Glypha (od hieroglifów), Memphis, Cairo, Osiris; kroje te, określane wspólną nazwą „egipcjanki”, służyły zwłaszcza rozwijającej się reklamie (plakaty).

Egipcjanki wykorzystuje się w typografii zdecydowanie rzadziej niż groteski lub pozostałe antykwy. Nadają są przede wszystkim do krótkich tekstów (tytuły, druki akcydensowe, logo), choć niektóre kroje, np. Candida, której polskim odpowiednikiem była Wisła, sprawdzają się równie dobrze w składach dziełowych (np. w podręcznikach).

Inne znane kroje określane mianem egipcjanek: Bitstream Vera Serif, Boton, Computer Concrete Roman, Corporate, Clarendon, Egyptian, Rockwell, Beton, City, Lubalin Graph, Stymie, Lino Letter, Caecilia, Lucida Serif, Egizio, Serifa.

Zobacz też: przegląd zagadnień z zakresu DTP.

Główne źródła: Polska Norma PN-73/P-55009; H.P. Willberg, Wegweiser Schrift