Eifel (geologia)
Z Wikipedii
eifel (ang. Eifelian)
- w sensie geochronologicznym - starszy wiek epoki dewonu środkowego, trwający od 397,5 +/- 2,7 do 391,8 +/- 2,7 mln lat.
- w sensie chronostratygraficznym - niższe piętro dewonu środkowego, leżące powyżej emsu, a poniżej żywetu. Nazwa pochodzi od gór Eifel (zachodnie Niemcy). Stratotyp dolnej granicy eiflu znajduje się w kamieniołomie na południe od Schönecken-Wetteldorf koło Prüm (Eifel, Niemcy). Granica oparta jest na pierwszym pojawieniu się konodonta Polygnathus costatus partitus Klapper, Ziegler et Mashkova, 1978.