Encheiridion
Z Wikipedii
Encheiridion (dosłownie: sobie samemu) – dzieło filozoficzne przypisywane Epiktetowi, którego właściwym autorem jest jego uczeń Flavius Arrianus, gdyż Epiktet stosując rady Sokratesa zawarte między innymi w Fajdrosie nie zapisywał swoich myśli. Arrianus w młodości słuchał wykładów Epikteta w Nikopolu i na bieżąco je notował. Nie jest znany tytuł jaki nadał tym zapiskom. W starożytności Encheiridion funkcjonował pod kilkoma różnymi tytułami, a sam Arrianus w liście do Lucjusza naprzemiennie nazywa go "słowami" lub "pamiętnikiem".
Encheiridion jest zbiorem krótszych lub rozbudowanych sentencji dotyczących przyjemności, obowiązków człowieka oraz wartości, o jakie powinien zabiegać, jak również cnót i celu w życiu. Autor wielokrotnie podkreśla różnice, jaka zachodzi pomiędzy człowiekiem prostym, a filozofem. Człowiek prosty oczekuje pożytku i szkody nie od siebie (tak jak filozof), ale od rzeczy zewnętrznych, dlatego też bycie filozofem często związane jest z narażaniem się na szyderstwa przez odmienność. Wszystko, co tyczy się człowieka podzielone zostaje w dziele na dwie grupy:
- rzeczy zależne od człowieka – są to sądy, popędy, pragnienia, obrazy
- rzeczy niezależne od człowieka – należy do nich: ciało, mienie, sława, godności
Rzeczy niezależne powinny pełnić funkcję służebną, a uważanie ich za ważne i wolne rodzi żele i skargi skierowane do bogów i innych ludzi. Niepowodzenia życiowe, jakie spotykają człowieka nie z jego winy (kiedy np. nieba nie obdarza go dobrami jakich by oczekiwał) nie powinny wywoływać żalu: "Nie usiłuj naginać biegu wydarzeń do swej woli, ale naginaj wole do biegu wydarzeń, a życie upłynie ci w przyjemności".
