Glosator
Z Wikipedii
Glosatorzy (z języka greckiego γλώσσα, glóssa z łacińską końcówką) - nazwą tą określano prawników w XI, XII i I połowy XIII wieku z Włoch (przede wszystkim Bolonii), Francji i Niemiec, którzy odrodzili zainteresowanie prawem rzymskim. Glosatorzy badali prawo rzymskie na podstawie źródeł prawa kanonicznego – Digestów justyniańskich. Z biegiem czasu ich szkoła zdobyła międzynarodową renomę. Przyciągała rzesze studentów z całej Europy.
[edytuj] Znani glosatorzy
Za założyciela ruchu glosatorów uznaje się Irneriusa, prawnika bolońskiego żyjącego na przełomie XI i XII w. Najsłynniejszym glosatorem był Accursius – jego dzieło Glossa ordinaria było zbiorem około 100 tysięcy glos własnych i jego poprzedników (Azona, Bulgarusa, Placentinusa, Martinusa). Accursius poświęcił mu parę dekad pracy. Dzieło to zyskało rozgłos w sądownictwie i miało bardzo duży wpływ na wyroki sądowe.
[edytuj] Praca glosatorów
Glosatorzy przeprowadzali bardzo skrupulatne i wnikliwe analizy tekstów prawnych, które prowadziły do opracowania zbiorów wyjaśnień. Początkowo swoje wyjaśnienia i uwagi zapisywali na marginesach analizowanych tekstów (tzw. glosa marginalis) lub między wierszami tekstu (glosa interlinearis). Później glosy były gromadzone w obszerne zbiory, kopiowane w osobnych księgach, a wkrótce pisane także na marginesach tekstów prawnych.
Działalność glosatorów sprowadzała się do egzegezy tekstów justyniańskich, przy zastosowaniu metody scholastycznej - objaśniania poszczególnych słów, zdań, i ustępów drogą operacji logiczno-językowej. W późniejszym okresie ich interpretacje skłaniały się ku praktycznemu odzwierciedleniu potrzeb czasu i próbowali formułować ogólniejsze twierdzenia i zasady prawne.
Glosatorzy uważali prawo rzymskie za prawo żywe, wskrzeszone przez odrodzenie się imperium rzymskiego w niemieckiej Rzeszy, a cesarzy niemieckich za bezpośrednich kontynuatorów cesarzy rzymskich. Posługiwanie się prawem rzymskim uznawali za dowód przynależności do Rzeszy.
Związek glosatorów z cesarstwem rzymsko – niemieckim potwierdziło włączenie przez glosatorów ustawodawstwa cesarskiego do Corpus iuris civilis (kodyfikacja justyniańska). Kodyfikacji justyniańskiej nadali nowy kształt – zbiór składający się z 4 części: Kodeksu, Digestów, Instytucji i Nowel. Do nowel dawnych podzielonych na 9 grup, dodano 2 nowe grupy:10 i 11, w których zawarto spis longobardzkiego prawa lennego oraz ustawy cesarzy Fryderyka I i Fryderyka II.
