I wojna w Karnatace
Z Wikipedii
Pierwsza wojna w Karnatace 1740-1748 to kolonialny konflikt brytyjsko-francuski w Indiach, w którym większość walk toczyła się w regionie Karnataka w południowych Indiach.
Wojna była wynikiem prób francuskich zdobycia angielskich kompanii handlowych w Indiach i zyskania tym samym większych wpływów w koloniach. Francuzi starali się wykorzystać nieobecność wojsk brytyjskich zajętych w tym czasie walkami w Austrii w wojnie sukcesyjnej. Wprawdzie Francja również zaangażowana była w konflikt europejski, stała jednak po przeciwnej stronie barykady wspierając bawarskich Wittelsbachów, a ze względu na małe zainteresowanie tronem Habsburgów jej rola ograniczała się do licznych rozmów dyplomatycznych. Dzięki temu większość żołnierzy można było bez przeszkód przetransportować w rejon Indii. Już z początkiem wojny w Europie król Ludwik XV nakazał armii inwazyjnej dowodzonej przez Josepha Francoisa Dupleix wypłynięcie do południowych Indii. Stacjonujące w tym miejscu siły brytyjskie były bardzo nieliczne i często zmuszane do rekrutowania oddziałów składających się z miejscowych Hindusów. Widząc zagrożenie Brytyjczycy powołali w szybkim czasie nowe jednostki, będące przez dłuższy czas równorzędnym przeciwnikiem dla Francuzów. Wykorzystując swoją przewagę militarną Francuzi w szybkim czasie zdobyli z rąk Brytyjczyków terytorium całego Madrasu. Pokój w Akwizgranie w dniu 18 października 1748 r. uregulował częściowo zwrot francuskich zdobyczy terytorialnych w Indiach. Konflikt ukazał wyższość europejskiej sztuki wojennej nad armią składającą się z miejscowych Hindusów.
