Jan Herburt

Z Wikipedii

Jan Herburt, łac. Joannes Herborth de Fulstin herbu Herburt (ur. ok. 1524 Felsztyn, zm. 1577 Felsztyn) - polski historyk, humanista, kasztelan sanocki oraz starosta przemyski, autor wielu dzieł o tematyce dyplomatycznej.

Wydał w Bazylei (Joannes Herbertus de Fulstin, Chronica sive historiae Polonicae compendiosa, Basileae, 1571, p. 338) , Gdańsku i Królewcu i to kilkakrotnie Historię Polski napisaną po łacinie. Opisał w niej m.in. bitwę pod Grunwaldem, a także Historię królów i książąt polskich (fr. Histoire des roys et princes de Poloigne, composée en latin et divisée en XX livres par, Jean Herburt de Fulstin, Traduite de latin en françois [par Fr. Bauduin], Paris, P. L'Huilier, 1573). Z innych opracowań wydane po śmierci Statuta Regni Poloniae[1]. W okresie panowania Stefana Batorego uczestniczył w rokowaniach sojuszniczych Rzeczypospolitej ze Szwecją celem wspólnego ataku na Rosję. Brał czynny udziała w redagowaniu uchwał konfederacji warszawskiej o pokoju religijnym i praw wyznaniowych, był jednym z redaktorów artykułów zwanych henrykowskimi. Miał syna Jana Szczęsnego oraz Krzysztofa zmarłego w młodym wieku w roku 1558.

Rodzeństwo Jana Herburta:

• Walenty Herburt (1524-1572) biskup przemyski,
• Stanisław Herburt (<1524-1584) kasztelan lwowski,
• Mikołaj Herburt (>1524-1593) kasztelan przemyski, starosta lwowski, wojewoda podolski

[edytuj] Zobacz też

• herbarz, rycerstwo, Herburt