Jane's Addiction
Z Wikipedii
| Jane's Addiction | |
| Rok założenia | 1985 |
| Rok rozwiązania | 2004 |
| Pochodzenie |  Stany Zjednoczone |
| Gatunek | rock alternatywny,Hard rock |
| Strona internetowa | |
[edytuj] Początki
Jane's Addiction powstało po spotkaniu muzyków Psi Com i Flower Quartet. W tej pierwszej udzielał się Perry Farrell a w drugiej Eric Avery. Farrell potrzebował basisty by utrzymać Psi Com przy życiu a Avery był bez zespołu, gdyż Flower Quartet się rozpadło. Wszystko to działo się w roku 1985. Eric Avery dołączył do Psi Com, ale grupa i tak się rozpadła, nie zdążywszy nawet zagrać z nim koncertu. Niemniej on i Perry postanowili działać dalej. Kilka razy wystąpili razem jako Illuminotics. Mieli tylko bas i wokal więc ich działalnośćć polegała tylko na jamach. Wkrótce nazwa zespołu zmieniła się na Jane's Addiction-od Jane Bainter, która mieszkała razem z chłopakami nie raz ich utrzymując. Wbrew legendzie - prawdopodobnie nie była prostytutką.
Poszukując innych muzyków, chłopaki wypróbowali gitarzystę Chrisa Brinkmana z poprzedniej kapeli Eric Avery (Scrunge) oraz perkusistę Stephena Perkinsa. Stephen poznał kapelę poprzez siostrę Erica z którą chodził. Chris, nie zagrzał w zespole długo, podobnie jak jego następca - Ed (po prostu Ed). Wtedy Stephen zaproponował kandydaturę Dave'owi Navarro, z którym grał kiedyś w kapeli Disaster. Wreszcie wśród chłopakami zaskoczyło i tak narodził się legendarny skład tej grupy.
W roku 1986 Jane's Addiction działało pełną parą. Pisanie utworów, liczne i coraz popularniejsze występy świadczyły o rozwoju kapeli. Wzbudziło to zainteresowanie kilku wytwórni płytowych. Po koncercie w Roxy, który został upamiętniony na debiutanckiej płycie, wokół zespołu wrzało. Kapela ostatecznie podpisała kontrakt z wytwórnią Warner, która zaoferowała grupie dużą wolność artystyczną. A tego Jane's potrzebowało...
[edytuj] Pierwsza płyta
Rok 1987 przyniósł kapeli debiut fonograficzny. Najpierw wczesna wersja Pigs In Zen, ukazała się na składance klubu Scream, potem Mountain Song, został użyty na soundtracku do filmu Dudes. A we wrześniu ukazała się ich pierwsza płyta. Nazywała się po prostu - Jane's Addiction. Był to zapis styczniowego koncertu w klubie Roxy w Hollywood, wydany przez niezależną wytwórnię Triple X. Koncertu zagranego dla przyjaciół i dla przedstawicieli wytwórni płytowych (kontrakt i płyta były chronologicznie później niż koncert). Płytę wyprodukował Dave Jerden, bardzo zadowolony z rezultatu sesji. Choć już wtedy Avery kłócił się mocno z Farrellem, a Dave Navarro zamykał się mocno w sobie razem z narkotykami.
[edytuj] Nothing Shocking
W roku 1988 ukazała się płyta Nothing Shocking z kontrowersyjną okładką zaprojektowaną przez Perry'ego. Widniała na niej Casey Niccoli w dwóch egzemplarzach, z płonącą głową. Oczywiście pewne sklepy odmówiły dystrybucji płyty.
Chłopaki doczekali się też trasy jako atrakcja wieczoru i to także po innych krajach niż USA. Na koncertach muzycy skakali ze sceny, pili na umór, pokazywali genitalia - słowem bawili się przednie...
[edytuj] Rytuał Codzienności, Lollapalooza i rozpad
Pod koniec roku 1989, zespół wszedł do studia by popracować nad trzecią płytą, ale z uwagi na zmęczenie, konflikty i nałogi muzyków, wysłano ich na urlop. Do nagrań powrócili na początku 1990 roku z tym samym producentem. Jednak atmosfera w zespole była fatalna. Prawie nigdy się nie zdarzyło aby w studio byli obecni wszyscy muzycy na raz. Tak wielkie były nieporozumienia. Dave Navarro twierdzi iż w jego pamięci "nagranie płyty nie trwało więcej niż pięć minut". Jednak po pięciu miesiącach trzecia płyta była gotowa.
Już pod koniec roku Ritual de lo Habitual, została wydana. Okładka znów przysporzyła kontrowersji, na tyle poważnych, że część płyt została ubrana w "Jane Condom" - czarną folię. Powodem tego, jak i licznych problemów w dystrybucji, były wizerunki Perry'ego, Casey Niccoli i Xioli Bleu-nagie i w aureolach. Nawet przygotowano alternatywną, białą okładkę, by uciszyć krytyczne i oburzone głosy.
Kapela ruszyła w trasę, mogła też pochwalić się hitem z Top40 - Been Caught Stealing. Na koncertach nie brakowało ekscesów między skłóconymi muzykami, nawet publika niekiedy się dołączała. A w Australii muzycy pobili się na scenie... Album sprzedał się świetnie. Ale atmosfera w zespole taka nie była.
Wytwórnia płytowa chciała, aby zespół raz jeszcze ruszył w trasę, Perry zgodził się i zrobił wszystko po swojemu. Tak powstała Lollapalooza, jeden z najsłynniejszych festiwali objazdowych. W pierwszej edycji gwiazdą była oczywiście Jane's Addiction, a oprócz nich wystąpili m.i.n Nine Inch Nails, Ice-T, Nirvana, Living Colour, Pixies,Butthole Surfers. Pomimo wielkiego sukcesu, jakim okazała się być trasa, zespół zmierzał ku końcowi, wcale się z tym nie kryjąc. 27 września 1991 po zagraniu dwóch koncertów na Hawajach grupa oficjalnie zakończyła działalność. Na ładnych kilka lat...
[edytuj] Projekty post-Jane's Addiction
Muzycy, pomimo nałogów, jakoś pozbierali się do kupy. Perry zorganizował drugą Lollapaloozę, która wystartowała 18 lipca i do 12 września odbyło się 17 koncertów. Uczestniczyli: Lush, Pearl Jam, The Jesus And Mary Chain, Soundgarden, Ice Cube, Ministry, Red Hot Chili Peppers i Beastie Boys. Do tego oprócz koncertów w festiwalu brało udział mnóstwo innych formacji nie związanych z muzyką a raczej kulturą... Warto dodać, iż ta edycja Lollapaloozy był wielkim sukcesem.
Perry i Stephen założyli Porno For Pyros. Zespół odniósł sukces artystyczny i nieco mniejszy komercyjny. Dwie płyty, kilka singli i tras a do tego pierwszy sygnał iż Jane's Addiction może istnieć znów. Było zaproszenie do udziału w nagrywaniu drugiej płyty tejże formacji, basisty Red Hot Chili Peppers i Dave'a. Ten to, odmówiwszy Guns N'Roses zastąpienia gitarzysty Izzy'ego Stradlina (końcówka 1991 roku),przyłączył się do Red Hot Chili Peppers w roku 1994. Nagrał z nimi płytę One Hot Minute i zagrał wielką ogólnoświatową trasę.
Wokół odrodzenia Jane's Addiciton narastały plotki i nadzieje. Porno For Pyros grali na zakończenie swych koncertów Mountain Song. Do tego Perry Farrell oraz Stephen wraz z Dave'em i Flea nagrali piosenkę na potrzeby filmu Private Parts (Części Intymne). Utwór Hard Charger został ogłoszony powrotem Jane's Addiction.
[edytuj] Zejście zespołu, Kettle Whistle, i kolejny rozpad
Pod koniec 1996 roku podczas pożegnalnej trasy Porno For Pyros, grają Flea i Dave Navarro. Na koncertach można usłyszeć coraz więcej utworów z repertuaru Jane's Addiction. I faktycznie na początku 1997 roku, Perry Farrell ogłasza powrót zespołu. Dave Navarro i Stephen Perkins z chęcią przyłączyli się do Perry'ego, jednak Eric Avery odmówił. Składu dopełnił więc Flea.
Zachwytu dopełniła nowa płyta Kettle Whistle. Materiał na niej zawarty był składanką nagrań live, demo, nie wydanych piosenek i dwóch premier nagranych wraz z Flea. Jednak trasa zespołu - jak wspomina basista - zaczęła się z wielką energią a skończyła na sporadycznych wystękanych koncertach. Zresztą trasa trwała od połowy października do 8 grudnia...
Po dłuższym milczeniu, kiedy to tylko Eric, uświadczał fanów nową muzyką, plotki o kolejnej reaktywacji znów narastały. Miało to nastąpić na festiwalu Coachella w Kalifornii. Dodatkowo, Perry Farrell zapowiadał iż potem kapela zagra pełną trasę, grając na objazdowym festiwalu Jubilee. Ostatecznie z festiwalu nic nie wyszło, jednak trzeci powrót Jane's Addiction, został dokonany..
[edytuj] Strays
Eric Avery znów odmówił współpracy, podobnie jak Flea, zajęty Red Hot Chili Peppers. Basistą został więc Martyn Lenoble. Warto dodać iż tuż przed początkiem trasy, Dave i Perry wydali swoje solowe albumy. Trasa, ochrzczona mianem Jubilee Tour, nie była wielkim sukcesem komercyjnym, ale ważniejsze od tego jest, iż zespół postanowił kolejną płytę.
W trakcie prac nad nią, Martyn Lenoble został zwolniony, gdyż choć "świetnie radził sobie w Porno For Pyros, ale Jane's Addiction go przerosło". Na jego miejsce przyjęto Chrisa Chaneya, który nagrał wszystkie ścieżki basu, nawet te które zdążył skomponować poprzednik. Producentem został Bob Ezrin. Stephen Perkins poznał go tego samego dnia w którym on, Layne Staley (Alice In Chains), Tom Morello (Rage Against The Machine) nagrali Another Brick In The Wall I&II do filmu Oni. Tak więc, Bob Ezrin, który potrafił wytworzyć świetną atmosferę w studiu, wyprodukował płytę, która miała mieć pierwotnie nazwę Hypersonic. Ostatecznie jednak, album nazwany Strays, został wydany w 2003 roku. Kapela intensywnie promowała swoje dzieło, poprzez klipy, single, wywiady i oczywiście koncerty.
[edytuj] Rozpad kolejny i projekty post-Jane's Addiction-Satellite Party i The Panic Channel
Następnie zespół odbył trasę po Europie, i znów wrócił do Stanów. Dał kilka koncertów, po czym odwołał resztę, podając chęć odpoczynku jako powód. Odpoczynek przedłużył się do lata, kiedy Perry Farrell ogłosił koniec kapeli. Teraz Jane's rozpadło się na dwa odrębne zespoły – The Panic Channel z Dave'em Navarro (gitara), Stephenem Perkinsem (perkusja), Chrisem Chaneyem (bas) oraz dopełniającym wokalistą Steve'em Isaacem, i na Satellite Party z Perrym (wokal), Nuno Bettencourt (gitara), Steve Ferlazzo (klawisze), Tony Kanal (bas) i Kevin Figueiredo (perkusja).
[edytuj] Dyskografia
- Jane's Addiction (1987)
- Nothing Shocking (1988)
- Ritual de lo Habitual (1990)
- Live and Rare (1991) - istnieje wydanie japońskie i australijskie
- Kettle Whistle (1997)
- Strays (2003)
- Up from the Catacombs: The Best of Jane's Addiction (2006)
[edytuj] Skład
- Perry Farrell - wokal (1985–2004)
- Dave Navarro - gitara (1986–2004)
- Stephen Perkins - perkusja (1986–2004)
- Chris Chaney - bas (2002–2004)
[edytuj] Byli członkowie
- Eric Avery - bas (1985–1991)
- Martyn LeNoble - bas (2001–2002)
- Flea - bas (1997)
