Klemens z Ruszczy
Z Wikipedii
Klemens z Ruszczy herbu Gryf (zm. 1256) - rycerz polski z rodu Świebodziców, wedle legend potomków starożytnego książęcego rodu Popielów. Ruszcza, z której rycerz się pisał, to wieś włączona do Krakowa w 1951 (obecne teren włączony do dzielnic: XVII i XVIII).
Syn wojewody krakowskiego Sulisława z Ruszczy, który walczył w bitwie pod Chmielnikiem i zginął w bitwie pod Legnicą.
[edytuj] Kariera
Był jedną z najważniejszych osobistości połowy XIII wieku. Zawdzięczał to między innymi sukcesowi w długoletniej walce z Konradem Mazowieckim, w której stanął u boku Bolesława Wstydliwego.
Po raz pierwszy zetknął się z nim w 1232, kiedy pomógł uciec jemu i jego matce, wdowie po Leszku Białym, Grzymisławie z zamku w Sieciechowie, gdzie byli więzieni z rozkazu właśnie Konrada Mazowieckiego.
W późniejszym okresie był wojewodą opolskim i kasztelanem oświęcimskim. Książę Kazimierz I Opolski zlecił mu też budowę murów obronnych w Opolu i rozbudowę wzgórza zamkowego w Oświęcimiu.
Po bitwie pod Legnicą, w dniach 9 kwietnia - 10 lipca 1241 był kasztelanem, wojewodą i namiestnikiem krakowskim z nadania nowego księcia - Bolesława II Rogatki. Osamotniony w Krakowie, stawił czoło najazdowi Konrada Mazowieckiego, lecz wobec bierności książąt śląskich skapitulował, a później poparł pretensje Bolesława Wstydliwego.
W 1242 wypędził Konrada Mazowieckiego z Krakowa. W 1243 dowodził wojskami popierającymi Bolesława Wstydliwego (rycerstwo małopolskie i posiłki węgierskie) w bitwie pod Suchodołem, w której rozbił wojska Konrada Mazowieckiego wspieranego przez hufce Mieszka II Otyłego i Przemysła I. Dzięki temu zwycięstwu, wraz z biskupem Prandotą, osadził Bolesława Wstydliwego na tronie małopolskim.
Przez swoje zasługi dla władcy, jego pozycja była szczególnie wysoka. W 1252 uzyskał przywilej od Bolesława Wstydliwego, zwalniający jego i jego potomków z wszelkich danin i ciężarów na rzecz domu panującego, ponadto prawo sądzenia oraz przywilej na wznoszenie zamków oraz na służbę innym książętom. W ten sposób jego pozycja nie miała sobie równych.
[edytuj] Życie prywatne
Dzięki swoim zasługom otrzymał również liczne nadania ziemskie. W 1228 uzyskał wieś Zagórze, gdzie być może wystawił gródek obronny oraz Zator i również Woźniki. Woźniki wraz z wsią Łętkowice wymienił w 1239 z benedyktynami z Tyńca za Podłęże i Ostrów k. Krakowa. Otrzymane w ten sposób dobra przeznaczył na posag swojej córki Wizenny, która była przełożoną sióstr norbertanek w Krakowie i pierwszą ksienią benedyktynek w Staniątkach. Wspomniany Zator również przekazał zakonowi w Staniątkach.
Założył nad Koprzywianką osadę, którą od swego imienia nazwał Klementowem (dziś: Klimontów).
Przypisje mu się fundację klasztoru i kościoła w Staniątkach oraz kościoła w Niegardowie.
