Koń oldenburski
Z Wikipedii
Koń oldenburski jedna z ras koni, wyhodowana w XVII wieku, głównie dzięki wysiłkom księcia Antona Gunther von Oldenburg.
Cechy typowe: Najcięższa spośród niemieckich ras gorącokrwistych. Umaszczenie zwykle skarogniade, kare lub gniade, rzadziej kasztanowate czy siwe. Pokrój : nowoczesny koń sportowy z cechami wskazującymi na uszlachetnianie rasami lżejszymi. Głowa - o profilu prostym lub lekko garbonosym szyja - dobrze uformowana i osadzona, łopatki – długie, skośny, kłąb - mocny, średniej długości, czasami nieco miękki grzbiet, zad - lekko ścięty, muskularny, kłoda – szeroka i głęboka, kończyny – suche, silne; dobra mechanika ruchu we wszystkich chodach. Wysokość: 165 - 175 cm.
[edytuj] Historia
Początek rasie dał ogier półkrwi Kranich i klacze fryzyjskie. Później sięgnięto po konie hiszpańskie, berberyjskie neapolitańskie i półkrwi angielskiej. W XIX w. do krzyżowania zastosowano reproduktory pełnej krwi, hanowerskie, normandzkie i Cleveland Bay i uzyskano ciężkie konie kareciane (karosjery). W ciągu ostatnich dziesięcioleci ukierunkowano hodowlę na nowoczesny typ konia sportowego. Jest on obecnie szczególnie przydatny do skoków przez przeszkody.
