Komora pęcherzykowa
Z Wikipedii
Komora pęcherzykowa, urządzenie służące do obserwacji śladów cząstek elementarnych (promieniowania jonizującego) zaprojektowane w roku 1952 przez Donalda Glasera, za co został uhonorowany w 1960 Nagrodą Nobla w dziedzinie fizyki.
Konstrukcja komory pęcherzykowej podobna jest do budowy komory mgłowej. Jest to zazwyczaj cylinder wypełniony przeźroczystą cieczą (np. wodorem, deuterem, helem w stanie ciekłym), skonstruowany w taki sposób aby można było szybko zmienić jego pojemność (np. poprzez przesunięcie tłoka zamykającego komorę) wprowadzając w ten sposób znajdującą się w komorze ciecz w stan przegrzania. Przelatujące przez przegrzaną ciecz cząstki jonizujące zostawiają za sobą ślad w postaci pęcherzyków pary.
Komory pęcherzykowe umieszczane są zazwyczaj w silnym, jednorodnym polu magnetycznym co umożliwia rozróżnienie ładunków określenie stosunku ładunku do masy i pędu poszczególnych cząstek. Obecnie komór pęcherzykowych, podobnie jak Wilsona nie używa się. Zostały one zastąpione detektorami pozycjoczułymi.
