Królowie Arnoru
Z Wikipedii
Królowie Arnoru – fikcyjni władcy ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia.
Informacje na ich temat znajdują się zarówno w tekście Władcy pierścieni, jak i w Dodatkach do trzeciego tomu powieści oraz Silmarillionie i Niedokończonych opowieściach.
- W angielskim oryginale – Kings of Arnor
- Przekład Marii Skibniewskiej – Królowie Arnoru
- Przekład Jerzego Łozińskiego – Królowie Arnoru
- Przekład Marii i Cezarego Frąców – Królowie Arnoru
Uwaga: W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.
KRÓLOWIE ARNORU :
(w nawiasach podano daty panowania; wszystkie dotyczą Trzeciej Ery, chyba że zaznaczono że chodzi o Drugą lub Czwartą Erę; znak † oznacza śmierć w gwałtownych okolicznościach)
- Elendil Voronda (3320 – 3441 † Druga Era) – Najwyższy Król Arnoru i Gondoru.
- Isildur (3441 Druga Era – 2 † Trzecia Era) – Najwyższy Król Arnoru i Gondoru; nigdy nie objął bezpośredniej władzy w Arnorze.
Linia Północna
- Valandil (10 – 249)
- Eldacar (249 – 339)
- Arantar (339 – 435)
- Tarcil (435 – 515)
- Tarondor (515 – 602)
- Valandur (602 – 652 †)
- Elendur (652 – 777)
- Eärendur (777 – 861) – po jego śmierci podział Arnoru na trzy części (Arthedain, Cardolan, Rhudaur)
- Elessar (3019 Trzecia Era – 120 Czwarta Era) – król Zjednoczonego Królestwa Arnoru i Gondoru
- Eldarion (120 – ? Czwarta Era) – król Zjednoczonego Królestwa Arnoru i Gondoru
Królowie Arnoru wywodzili się od Elendila[1], który za życia był Najwyższym Królem i sprawował bezpośrednie rządy nad Arnorem. Po jego śmierci Isildur objął godność Najwyższego Króla, choć nigdy nie objął bezpośredniej władzy w Północnym Królestwie, zginął bowiem w czasie podróży. Tron przypadł jego najmłodszemu synowi Valandilowi, minęło jednak 7 lat nim dorósł i mógł objąć władzę w państwie. On też i wszyscy jego następcy (Linia Północna) nadal uważali się za Najwyższych Królów, choć ich zwierzchnictwo nad Gondorem było raczej iluzoryczne, tam bowiem władali potomkowie Meneldila (Linia Południowa).
W 861 roku po śmierci Eärendura, Arnor uległ podziałowi na trzy królestwa : Arthedain, Cardolan i Rhudaur. Ród potomków Isildura przetrwał tylko w monarchach Arthedainu. Oni to też rościli sobie (od czasów Argeleba I) prawa do władzy nad całym Arnorem, nigdy jednak w pełni nie zrealizowali swoich pretensji. Kontynuatorami ich linii byli Wodzowie Dúnedainów. Ostatni z nich Aragorn II, po pokonaniu Saurona, zjednoczył na nowo Arnor i Gondor.
Królowie Arnoru posiadali właściwie absolutną władzę. Ograniczały ich jedynie ustanowione wcześniej prawa[2]. Podejmowali wszystkie najważniejsze decyzje w państwie i mianowali najważniejszych dostojników. Każdy monarcha panował od chwili wstąpienia na tron do swej śmierci, nie zdarzało się by wcześniej abdykował na rzecz następcy (tak jak królowie Númenoru). Ciałem doradczym królów była Rada Północnego Królestwa.
Królowie Arnoru jako potomkowie Elendila mieli niezbywalne prawa do używania i dysponowania palantírami. Tylko oni mogli upoważniać inne osoby do korzystania z Kryształów Jasnowidzenia.
Posiadali też moc uzdrawiania ludzi, podobnie jak królowie Gondoru czy Wodzowie Dúnedainów[3].
Monarsza nekropolia znajdowała się zapewne w Annúminas.
Insygniami królów był Elendilmir i berło Annúminas. W ich posiadaniu był również pierścień Barahira i resztki Narsila.
Na królewskim sztandarze widniało godło Elendila – Siedem Gwiazd.
[edytuj] Przypisy
- ↑ Elendil wywodził się z rodu książąt Andúnië. Ród ten był boczną linią dynastii królów Númenoru, którzy byli potomkami Eärendila.
- ↑ Jak pisał w jednym z listów do czytelników sam Tolkien: Númenorejski król był monarchą, mającym w kwestiach spornych władzę podejmowania niepodważalnych decyzji; rządził jednak państwem w ramach dawnego prawa, które chronił (a także interpretował), lecz którego nie stanowił. (cytat z listu 244 w: Listy, wybrane i opracowane przez H. Carpentera przy współpracy Ch. Tolkiena, przełożyła Agnieszka Sylwanowicz, Poznań 2000)
- ↑ (...) ręce króla mają moc uzdrawiania. Po tym właśnie rozpoznawano zawsze prawowitych królów. (Cytat z Powrotu króla w przekładzie Marii Skibniewskiej, księga 5, rozdział 8 Domy Uzdrowień).
