Lech Ziemski
Z Wikipedii
Lech Ziemski ps. Siwy Sokół (ur. 3 lutego 1887 w Kościanie - zm. 17 lipca 1969 w Poznaniu) - duchowny katolicki, pułkownik Wojska Polskiego, prefekt, instruktor harcerski.
Gimnazjum ukończył w 1907 roku w Bydgoszczy. Święcenia kapłańskie przyjął w roku 1911 z rąk prymasa Edwarda Likowskiego.
Od 1913 roku członek Wielkopolskiej Organizacji Skautowskiej. Aktywny uczestnik wydarzeń Republiki Ostrowskiej. W latach 1918-1920 członek Naczelnej Rady Harcerskiej. Od 1919 prefekt Gimnazjum Męskiego oraz prokurator konwiktu arcybiskupiego w Ostrowie, aktywny organizator ruchu skautowego w Polsce. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1929 roku otrzymał stopień harcmistrza.
W czasie II wojny światowej związany z Szarymi Szeregami oraz z Armią Krajową (po wojnie określony jako zasłużony kapelan AK). Dosłużył stopnia pułkownika Wojska Polskiego.
W lutym 1945 rozpoczął reaktywację przedwojennych drużyn harcerskich w ostrowskim Gimnazjum, a we wrześniu 1945 zostaje Komendantem Hufca Ostrów (hufcowym), którą to funkcję sprawuje do listopada 1947 roku, przekazując ją podharcmistrzowi Marianowi Grześczykowi.
Nauczanie w ostrowskim Gimnazjum kontynuował do roku 1948 kiedy to został odwołany przez władze komunistyczne. Później przeniesiony przez władze kościelne do Łodzi pod Poznaniem. Staraniem harcmistrza odrestaurowano tamtejszy kościół, a plebania stała się harcerską "przystanią".
Wielokrotnie wyróżniany. Otrzymał m.in. Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Niepodległości, Medal 3 Maja za pracę wychowawczą.
W Ostrowie, w 2005 roku, jednej z alei nadano imię Siwego Sokoła.
To jest tylko zalążek artykułu biograficznego związanego z harcerstwem. Jeśli możesz, rozbuduj go.
