Louis Adolphe Thiers

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Louis Adolphe Thiers 1797-1877

2. Prezydent Republiki Francuskiej Współksiążę Andory
Okres urzędowania	od 31 sierpnia 1871 ("Głowa państwa" od 13 lutego) do 24 maja 1873
Poprzednik	Louis Jules Trochu
Następca	Patrice Mac-Mahon

Louis Adolphe Thiers (urodzony 18 kwietnia 1797 w Marsylii - zmarł 3 września 1877 w Saint-Germain-en-Laye, koło Paryża) - francuski polityk, historyk, zwolennik monarchii konstytucyjnej.

Z zawodu adwokat i dziennikarz liberalny w Paryżu, gdzie pracował od 1821 roku. W roku 1830 wydał dziennik National. Jego działalność wpłynęła, że został inspiratorem protestu przeciwko ordynansom i współtwórcą rewolucji lipcowej. Pozyskał wkrótce masy ludowe, został po rewolucji 1830 radcą stanu i podsekretarzem stanu w ministerstwie skarbu, oraz deputowanym.

Działalność polityczną rozpoczął w okresie panowania Ludwika Filipa I. Wsławił się wówczas jako przeciwnik radykalnych ugrupowań republikańskich, krwawo stłumił zorganizowane przez nich powstanie w 1834 roku.

Od 1832 minister spraw wewnętrznych, później handlu i robót publicznych. Od 1836 premier i minister spraw zagranicznych od lutego do sierpnia. Wkrótce przechodzi do opozycji, po czym 1840 zostaje premierem ministrem spraw zagranicznych od marca do października. Dążył do oparcia Francji o granice Renu, wobec jednakże zarzutów, że chce wywołać wojnę europejską, ustąpił z gabinetem i przeszedł znów do opozycji. Po 1848 przeciwnik Napoleona III wyznając poglądy orleanistyczne, w czasie zamachu stanu 1851 uwięziony, żył (1851—1852) na wygnaniu. Powróciwszy do Paryża poświęcił się badaniom naukowym, od 1863 znów deputowany, został znów przywódcą opozycji. W 1870 przeciwnik przedwczesnego wypowiedzenia wojny Prusom. Daremnie zabiegał w swej podróży o pomoc mocarstw dla Francji.

W opozycji do Napoleona III Bonaparte, którego nie doceniał, uważał za figuranta, którym łatwo będzie manipulować. W czasie wojny francusko-pruskiej w 1871 roku poddał Paryż wojskom pruskim oraz krwawo stłumił Komunę Paryską, za co zyskał przydomek "Krwawego Karła". Od 31 sierpnia 1871 stał na czele rządu, będąc prezydentem III Republiki, układał się z Bismarckiem o pokój; dzięki też jemu Francja szybko spłaciła kontrybucję wojenną i już w 1873 została zwolniona od okupacji. Został obalony 24 maja 1873 przez Zgromadzenie Narodowe, doszedł znowu wraz z republikanami do władzy 1877.

Wybitny historyk, jest autorem wielotomowych "Historii Rewolucji Francuskiej" (1823-1827, 6 tomów) oraz "Historii Konsulatu i Cesarstwa" (1845-1862, 20 tomów). Był jednym z najznakomitszych polityków Francji i twórców III. republiki. Zwolennik konstytucjonalizmu, nieprzychylny nowościom socjalnym, wyznawał poglądy nacjonalistyczne. W dziełach swych sławił Napoleona, a ostro ganił radykalizm rewolucji. Jego sądy nie są zupełnie obiektywne.