Ludmiła Engquist
Z Wikipedii
Ludmiła Engquist, wcześniej znana jako Ludmiła Leonowa i Ludmiła Narożilenko (ur. 21 kwietnia 1964 w Czelabińsku) – radziecka i rosyjska, a później szwedzka lekkoatletka, mistrzyni olimpijska i świata, specjalizująca się w biegu na 100 m przez płotki.
Ludmiła Narożilenko rozpoczęła swoją wieloletnią karierę jeszcze w czasach Związku Radzickiego. Jej pierwszym wielkim sukcesem był tytuł mistrzyni świata z Tokio w 1991, gdzie pokonała utytułowaną Amerykankę Gail Devers. Rok później na zawodach w Sewilli ustanowiła swój rekord życiowy w biegu na 100 m przez płotki czasem 12,26 s, który do dzisiaj daje jej trzecie miejsce na liście najlepszych zawodniczek w tej konkurencji.
W 1993 Narożilenko została skazana na czteroletnią dyskwalifikację za niedozwolony doping. Jednak w 1995 pozwolono jej wrócić na bieżnię, gdy okazało się, że sterydy podawał zawodniczce bez jej wiedzy jej były mąż. Dzięki tej decyzji mogła wystąpić na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie w 1996, gdzie pojawiła się już jako obywatelka Szwecji. Zdobyła wówczas złoty medal, pokonując Słowenkę Bukovec i Francuzkę Girard. Rok później podczas mistrzostw świata w Atenach zdobyła swój drugi tytuł mistrzyni świata.
Karierę Engquist przerwała jednak poważna choroba – rak piersi. Zawodniczka musiała poddać się operacji usunięcia jednej piersi. Mimo to powróciła jeszcze na lekkoatletyczną bieżnię i zdobyła brązowy medal na Mistrzostwach Świata w 1999.
