Marta Burbianka

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Marta Burbianka (ur. 18 marca 1898 we wsi Ryngowiany, Żmudź, zm. 29 października 1973 we Wrocławiu), polska historyczka, bibliotekarka, badacz drukarstwa; działaczka polonijna i oświatowa.

Studiowała historię i polonistykę na Uniwersytecie Wileńskim, działała w akademickich organizacjach naukowych; obroniła doktorat w 1933 (z historii). Od 1931 pracowała jako bibliotekarka, początkowo zajmując się inwentaryzacją i katalogowaniem zbiorów Muzeum Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Wilnie. Od 1933 była nauczycielką w polskich gimnazjach na Litwie. Organizowała polskie harcerstwo w Kownie. W latach 1940-1944 uczestniczyła w tajnym nauczaniu oraz ruchu oporu Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej.

W 1946 na stanowisku samodzielnego referenta Wydziału Kultury Głównego Pełnomocnika Rządu RP prowadziła specjalną bibliotekę w Wilnie, obejmującą Vilniana i Lithuanica. Jeszcze w tym samym roku przeniosła się do Wrocławia, gdzie podjęła pracę na Uniwersytecie (początkowo jako starszy asystent w Katedrze Słowiańszczyzny Wschodu, po złożeniu egzaminu państwowego w Bibliotece Uniwersytetu). Była kustoszem Biblioteki (1953), od 1955 docentem, od 1964 profesorem nadzwyczajnym.

Przyczyniła się do rozwoju Biblioteki Uniwersytetu Wrocławskiego. Zorganizowała kilka oddziałów (m.in. ds. udostępniania zbiorów) oraz Gabinet Śląsko-Łużycki. Prowadziła kursy szkoleniowe dla pracowników oraz wykładała na kursach Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich; wykładała oraz prowadziła seminaria magisterskie z bibliografii i dziejów produkcji książki w Katedrze Bibliotekoznawstwa (późniejszy Instytut). Z pracy w bibliotece odeszła na emeryturę w 1968, z Katedrą współpracowała do 1972. Należała m.in. do Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, Towarzystwa Miłośników Historii, Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich (członek zarządu jednostki przy Bibliotece Uniwersytetu Wrocławskiego), Polskiego Towarzystwa Historycznego, Wrocławskiego Towarzystwa Przyjaciół Książki.

Była autorką wielu prac naukowych dotyczących historii Uniwersytetu Wileńskiego, historii książki i drukarstwa, teorii i praktyki bibliograficznej. Niektóre z nich:

Andrzej Winkler - drukarz wrocławski XVI wieku ("Roczniki Biblioteczne" 1960)
Adam Dyon i Kasper Lybisch - wrocławscy drukarze reformacyjni ("Roczniki Biblioteczne" 1961)
Z dziejów wrocławskiej drukarni Jerzego Baumanna ("Roczniki Biblioteki Narodowej" 1968)
Z dziejów drukarstwa śląskiego w XVIII wieku. Baumannowie i ich spadkobiercy (1977)
Zarys dziejów handlu księgarskiego we Wrocławiu do połowy XVII wieku ("Sobótka" 1949)
Problematyka bibliografii śląskiej (druki) XV-XVIII w. ("Roczniki Biblioteczne" 1959)
Dorobek bibliografii w Polsce Ludowej ("Roczniki Biblioteczne" 1966)
Biblioteki zakładowe wyższych uczelni i sprawa katalogu centralnego ("Przegląd Biblioteczny" 1951)
Sprawa kształcenia pracowników naukowych bibliotek ("Życie Nauki" 1952, nr 7/8)
artykuły w Polskim Słowniku Biograficznym i Słowniku pracowników książki polskiej (1972)