Masakra Fettermana
Z Wikipedii
| Masakra Fettermana Wojna Czerwonej Chmury |
|||||||||||||||||
| Data | 21 grudnia 1866 | ||||||||||||||||
| Miejsce | Dolina Peno, w pobliżu Fort P. Kearny | ||||||||||||||||
| Wynik | Całkowite zwycięstwo Indian | ||||||||||||||||
| Przyczyna | wkroczenie wojsk USA na terytoria Indian | ||||||||||||||||
| Terytorium | Kraj rzeki Powder | ||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
Masakra Fettermana - starcie wojska amerykańskiego z Indianami 21 grudnia 1866 podczas Wojny Czerwonej Chmury.
Wiosną 1865 r. wojsko zaczęło pojawiać się na ziemiach wolnych Indian prerii. Żołnierze patrolowali drogi i linie telegraficzne, zapuszczali się wzdłuż Szlaku Oregońsko – Kalifornijskiego, zwanego Szlakiem Bozemana, w głąb krainy rzeki Powder. Wywołało to niepokój Indian z plemion: Czejenów, Dakotow (Siuksów) i Arapaho, którzy zdecydowani byli do upadłego bronić jednego ze swych nielicznych już terytoriów. Rozpoczęła się wojna, zwana Wojną Czerwonej Chmury, która przyniosła sukces Indianom. W jej czasie doszło do wielu potyczek i bitew. Najbardziej spektakularnym sukcesem plemion indiańskich było wciągnięcie w zasadzkę i wybicie do nogi oddziału z Fort Phil Kearny, które przeszło do historii jako Masakra Fettermana.
Pod koniec lata 1866 r. główny wódz Dakotów (Lakotów) Oglala, Czerwona Chmura dysponował około trzema tysiącami wojowników z plemion Dakotów, Czejenów i Arapaho. Część z nich posiadała broń palną, lecz większość uzbrojona była we włócznie i łuki. Indianie szykowali się do ataku na Fort Kearny. Starali się wywabiać z fortu i atakować mniejsze oddziały wojska. 21 grudnia 1866 r. wodzowie zadecydowali o zorganizowaniu wielkiej zasadzki i stoczeniu bitwy. Jej miejscem była mała dolina Peno Creek. Prawie dwa tysiące wojowników czekało w zasadzce. Dziesięciu innych, którymi dowodził Szalony Koń, Hump i Mały Wilk miało za zadanie wprowadzić wojsko do pułapki. Pozostali wojownicy przypuścili tymczasem atak na wozy wiozące drewno. Na odgłos wystrzałów wojsko wyszło z fortu i pogalopowało na odsiecz drwalom. Następnie do akcji przystąpili ludzie Szalonego Konia, Humpa i Małego Wilka. Swym zachowaniem rozjuszyli żołnierzy, którzy wyszli z fortu i rozpoczęli pościg. Gdy goniący Indian oddział znalazł się w zasadzce Indianie ruszyli do ataku. Zabili wszystkich – osiemdziesięciu jeden ludzi dowodzonych przez kapitana Williama J. Fettermana. Bitwa nazwana została przez białych Masakrą Fettermana, przez Indian Bitwą Stu Zabitych. Chociaż Indianie stracili dwustu zabitych i rannych wojowników, był to ich olbrzymi sukces. Klęska wywarła olbrzymie wrażenie w Waszyngtonie. Była to pierwsza porażka w czasie wojen z Indianami, i jedna z dwóch bitew w historii armii USA, gdy żaden żołnierz nie uszedł z życiem.
[edytuj] Bibliografia
- Dee Brown, Pochowaj me serce w Wounded Knee,
