Mury miejskie w Poznaniu
Z Wikipedii
 |
|
|
|
|
|
Mury miejskie Poznania zaczęto budować w krótce po lokacji miasta w 1253 r.
Do końca XIII wieku istniał już pełen obwód muru długości 2300 kroków, wysokości ok. 11 m, posiadający ok. 40 wykuszy. Zbudowany został z cegły na podstawie kamiennej. W murze istniały 4 bramy:
- Wroniecka
- Wrocławska
- Wielka
- Wodna
Oraz 3 mniejsze furty:
- Zamkowa
- Dominikańska
- Ciemna Bramka
W XV w. na większości obwodu fortyfikacje wzmocniono drugim murem - zewnętrznym, wyposażonym w półkoliste baszty zwane armatnimi, przystosowane do broni palnej. W XVII w. średniowieczne mury straciły swoje znaczenie w związku z rozwojem artylerii. W czasie Potopu Szwedzi wznieśli ziemne fortyfikacje bastionowe, a coraz bardziej zaniedbane mury zaczęto obudowywać budynkami mieszkalnymi. Po zajęciu miasta przez Prusaków w 1793 r. nakazano rozbiórkę murów. Obiekty, które przetrwały, rozebrano na początku XX w. lub w czasie okupacji hitlerowskiej. Do dnia dzisiejszego zachowała się tylko Baszta Katarzynek. W czasie odgruzowywania Poznania po II wojnie światowej natrafiono w podwórzu kamienicy przy ul. 23 Lutego pozostałosci baszty armatniej, które zakonserwowano i wyeksponowano. W 2001 r. rozpoczęto badania archeologiczne które odsłoniły wewnętrzy i zewnętrzy mur miejski na odcinku między basztą armatnią a pozostałościami Bramy Wronieckiej. Obecnie trwa tam budowa ścieżki turystycznej. Pozostały też fragmenty muru zewnętrznego wraz z Furtą Zamkową u stóp Zamku Królewskiego.
Zobacz też: Twierdza Poznań
To jest tylko zalążek artykułu związanego z Poznaniem i fortyfikacjami. Jeśli możesz, rozbuduj go.
