Obciążenie wstępne

Z Wikipedii

Obciążenie wstępne, zwane również ciśnieniem końcoworozkurczowym (termin angielski, ale często stosowany w żargonie medycznym: preload) - termin określający najwyższe ciśnienie występujące w komorze serca (prawej lub lewej, w zależności o której części serca mówimy) przed rozpoczęciem skurczu.

Od tego ciśnienia, zgodnie z zasadami sprężystości, zależy pojemność komory (prawo Laplace'a). Prawidłowo (u człowieka) dla prawej komory wynosić powinno do ok. 15 cm słupa wody, dla lewej do 18 cm słupa wody. Dla prawej komory jego łatwo mierzalnym odzwierciedleniem jest z ośrodkowe ciśnienie żylne (nie jest mu równe, ze względu na ciśnienie transtorakalne) , dla lewej jest praktycznie równe ciśnieniu zaklinowania tętnicy płucnej. Zgodnie z prawem Franka-Sterlinga wzrost ciśnienia końcoworozkurczowego zwiększa siłę skurczu komory (oczywiście do pewnej wartości), dlatego też przy niewydolnosci skurczowej serca, by podołać swemu zadaniu serce pracuje na wyższych wartościach ciśnienia końcoworozkurczowego, co daje obraz poszerzenia niewydolnej komory i wzrostu ciśnienia w naczyniach wstecznie do tej komory, co objawia się obrzękami, zastojem nad polami płucnymi (zjawiska te należą do podstawowych objawów niewydolności krążenia), w skrajnym przypadku obrzękiem płuc (tzw. kardiogenny obrzęk płuc). Ocena obciążenia wstępnego jest ważną częścią oceny niewydolnego serca, a monitorowanie tych parametrów bywa konieczne w intensywnej terapii.