Pamięć wody

Z Wikipedii

Pamięć wody – niepotwierdzona naukowo hipoteza dotycząca rzekomego gromadzenia i przechowywania informacji przez wodę w postaci bliżej nieokreślonych drgań stanowiąca m.in. podstawę teorii homeopatii.

Spis treści 1 Historia 2 Krytyka naukowa 3 Przypisy 4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia

Prawdopodobnie pierwszą osobą, która postulowała istnienie pamięci wody był Samuel Hahnemann (1755-1843), który uchodzi dziś za ojca homeopatii. Uważał, że lekarstwa w dużym rozcieńczeniu również działają, o ile są odpowiednio przypisane do chorób. Innym zwolennikiem teorii pamięci wody był Viktor Schauberger (1885-1958), który publikował prace o naturalnej energii wody, przejawiającej się jego zdaniem w charakterystycznym ruchu spiralnym tworzących ją cząstek.

Johann Grander, mieszkaniec Seefeld w Tyrolu, Austria założył w latach 70. XX w. przedsiębiorstwo Grander Technology, które zajmuje się produkcją urządzeń o nazwie „rewitalizator wody”, która według zapewnień producenta przekształca zwykłą wodę w jej specjalną odmianę o charakterystycznym, niebieskim zabarwieniu. W "niebieskiej wodzie" ma być osiągnięta maksymalna koncentracja "pozytywnych biologicznie drgań", które mają mieć pozytywne oddziaływanie na zdrowie człowieka.^[1].

Sam Grander, mimo opublikowania wielu książek na temat „pamięci wody”, systematycznie odmawia podania szczegółów technicznych produkcji „niebieskiej wody” oraz jakichkolwiek rzetelnych podstaw naukowych jej produkcji, a także szczegółowych opisów swoich badań, które doprowadziły go do „odkrycia” tego zjawiska. Jego „wyjaśnienia” tego fenomenu pełne są bardzo niejasnych określeń w rodzaju „wewnętrzna struktura wody”, „samouporządkowanie się wody”, „cykl kwantowy” itp.

Najbardziej znanym zwolennikiem tej teorii był francuski immunolog Jacques Benveniste, który próbował stworzyć naukowe wyjaśnienie homeopatii. Opisywał on w swoich publikacjach wiele różnych eksperymentów, w których dowodził istnienia zjawiska pamięci wody. Na dorocznej konferencji American Academy of Allergy, Asthma and Immunology' w 1997 r. twierdził on, że przy użyciu odpowiednich urządzeń można nawet wykorzystywać to zjawisko do przechowywania i transmitowania dużych ilości informacji.^[2]

[edytuj] Krytyka naukowa

Próby powtórzenia eksperymentów Jacques'a Benveniste początkowo doprowadziły do mieszanych rezultatów. Początkowo zespół z Queen's University w Belfaście pracujący pod kierunkiem Madeleine Ennis stwierdził, że zdołał w pewnym stopniu powtórzyć niektóre wyniki Jacques'a Benveniste, jednak kolejne kilka prób powtórzenia tych eksperymentów przez kilka ośrodków naukowych w różnych częściach świata zupełnie zawiodło. ^[3].

W 2000 r. znany sceptyk, James Randi przeznaczył 1 milion USD nagrody w ramach programu BBC Horizon, dla osób, które zdołają wykonać przekonujący eksperyment dowodzący istnienia zjawiska pamięci wody. Eksperymenty te nadzorował wiceprezydent Royal Society, John Enderby. Żadna z osób uczestniczących w programie nie zdołała przeprowadzić z powodzeniem zamierzonych eksperymentów. Madeleine Ennis twierdziła jednak, że próba powtórzenia jej eksperymentów nie została właściwie wykonana^[4][5].

Mimo negatywnych wyników prób weryfikacji eksperymentów z pamięcią wody opublikowanych w recenzowanych czasopismach naukowych, w literaturze zwolenników homoeopatii i medycyny naturalnej można często znaleźć rozmaite, nieopublikowane nigdzie indziej doniesienia o kolejnych badaniach nad tym zjawiskiem.^[6]. Są to m.in. prace publikowane przez japończyka Masaru Emoto^[7][8], czy rosjanina S.Zenina, który obronił przewód habilitacyjny dotyczący tego zjawiska. ^[9]

[edytuj] Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oryginalna technologia Grandera
• Instytut Hado badajacy krystalizacje wody
• "Icy claim that water has memory Milgrom, L. New Scientist 11 Jun 2003
• "13 things that do not make sense" Brooks, Michael. New Scientist 19 March 2005 (#4)
• Zaklinacze wody