Pancho Segura
Z Wikipedii
Francisco Olegario Segura Caano, Pancho Segura (ur. 20 czerwca 1921 w Guayaquil), tenisista ekwadorski, znany z występów w gronie zawodowców.
Chorowity w dzieciństwie, niewysoki, ze względu na brak siły fizycznej treningi tenisowe rozpoczął z oburęcznym uchwytem forhendowym i pozostał już przy tym nietypowym stylu gry w dalszej części kariery (serwował prawą ręką). W 1938 wygrał mistrzostwa Ekwadoru, miał na koncie także inne tytuły latynoamerykańskie. W 1941 osiedlił się w USA i rozpoczął naukę na University of Miami. Jako cudzoziemiec był zwolniony ze służby wojskowej i w latach II wojny światowej kolekcjonował tytuły w rozgrywkach amerykańskich, m.in. trzykrotnie wygrywając grę pojedynczą w rozgrywkach międzyuczelnianych (Intercollegiate), także raz w deblu. Nie zrealizował jednak swojego wielkiego celu - w mistrzostwach USA (obecne US Open) doszedł najdalej do półfinału (1942, 1943, 1944, 1945), w pierwszych latach powojennych kończąc występy na ćwierćfinale.
W 1942 uznany za czwartą rakietę w USA, w kolejnych trzech latach figurował na 3. miejscu rankingu federacji amerykańskiej. Wygrywał m.in. mistrzostwa USA na kortach ziemnych (w singlu 1944, w deblu 1944, 1945 z Billem Talbertem) i mistrzostwa USA w hali (1946, w singlu). W turniejach wielkoszlemowych pozostał bez wygranej - w 1944 był w finale debla mistrzostw USA (z Talbertem), w 1947 w finale tego turnieju w mikście (z Gertrude Moran), w 1946 w finale debla na mistrzostwach Francji (z Enrique Moreą).
W 1947 Segura zdecydował się na podpisanie kontraktu zawodowego z promotorem Jackiem Harrisem. Jak wynika ze wspomnień Bobby Riggsa, Ekwadorczyk zastąpił w rozgrywkach zawodowych Teda Schroedera, który opóźnił swoje przejście na status profesjonalny. Segura rozpoczął karierę zawodową od serii pojedynków (tzw. touru) z Australijczykiem Dinny Pailsem, rozgrywanych w tle głównych meczów, które toczyli najwięksi gwiazdorzy - Jack Kramer i Bobby Riggs. Rychło zdobył wielką popularność, głównie ze względu na nietypowy styl gry i szeroki uśmiech, który towarzyszył mu na korcie (często rzucał żarty w stronę publiczności). Waleczny, dysponujący dobrą pracą nóg, słynął ze skutecznych lobów, a jego oburęczny forhend był uważany za jedno z najlepszych uderzeń w historii tenisa (m.in. w opinii Jacka Kramera). Jako amator był raczej lekceważony na kortach trawiastych (swoje oba występy na Wimbledonie w 1946 i 1947 kończył na I rundzie), jako tenisista profesjonalny liczył się także na szybkich nawierzchniach, głównie dzięki poprawieniu gry wolejowej.
Pozostając w cieniu bardziej znanych graczy w tourach, Segura wyspecjalizował się w rozgrywkach zawodowców o charakterze turniejowym. W latach 1950-1952 trzy raz z rzędu wygrał mistrzostwa USA zawodowców, pokonując w finałach kolejno Franka Kovacsa i dwukrotnie Pancho Gonzalesa. Był jeszcze cztery razy w finałach tej imprezy, w 1955, 1956 i 1957 ulegając Gonzalesowi, a w 1962 Butchowi Buchholzowi. Cztery razy został mistrzem USA zawodowców w deblu, w 1948 i 1955 partnerując Kramerowi, a w 1954 i 1958 Gonzalesowi. Był ponadto w finałach mistrzostw profesjonalistów na Wembley w 1951 (przegrał z Gonzalesem), 1957 (porażka z Kenem Rosewallem), 1959 (porażka z Malem Andersonem) i 1960 (ponownie porażka z Rosewallem). Do głównego touru Segura został dopuszczony w sezonie 1950/1951, ale uległ Kramerowi w serii pojedynków 28:64. W 1953 rywalizował z powodzeniem z Kenem McGregorem, ale ponownie w cieniu pojedynków Kramera z Frankiem Sedgmanem. Rok później uczestniczył w rywalizacji z Gonzalesem i Sedgmanem, którą na swoją korzyść rozstrzygnął Gonzales.
W chwili rozpoczęcia ery "open" tenisa w 1968 liczył już sobie 47 lat i nie odgrywał wiodącej roli w rywalizacji, ale zapisał się w historii jeszcze jednym rekordem. W II rundzie debla na Wimbledonie w parze z Alexem Olmedo odniósł zwycięstwo nad Abe Segalem i Gordonem Forbesem 32:30, 5:7, 6:4, 6:4. Pierwszy set tego meczu - 62 gemy! - stanowi rekord Wimbledonu.
Po zakończeniu kariery sportowej został trenerem tenisa w Kalifornii. Wśród jego uczniów były m.in. gwiazdy hollywoodzkie, ale przede wszystkim przyczynił się do rozwoju talentu Jimmy Connorsa. Opiekował się także swoim rodakiem Ricardo Ycazą, w latach 70. czołowym juniorem świata. Uczestniczył w rozgrywkach weteranów. W 1973 wspierał Bobby Riggsa w jego głośnych meczach w ramach "bitwy płci", a po porażce Riggsa z Billie Jean King usiłował wyzwać Amerykankę na kolejny pojedynek, wskazując, że pokonany był zaledwie trzecią rakietą weteranów (za samym Segurą i Gardnarem Mulloyem). King nie wyraziła zainteresowania ewentualnym meczem z Segurą.
Jack Kramer w swojej książce The Game, My 40 Years in Tennis (1979) umieścił Segurę w gronie 21 najlepszych tenisistów w historii, wprawdzie nie w pierwszym szeregu, ale na równi m.in. z Rodem Laverem, Johnem Newcombem, Kenem Rosewallem, Jackiem Crawfordem czy Bjornem Borgiem. Kramer podkreślał, że Segura rozegrał być może najwięcej pojedynków z najlepszymi tenisistami w historii. Z większością z nich - poza Kramerem i Gonzalesem - miał pozytywny bilans spotkań. W 1952 Segura został uznany przez część statystyków za pierwszą rakietę świata wśród zawodowców (sporadycznie grali w tym sezonie Gonzales i Don Budge, z rywalizacji wycofał się Kramer). W innych statystykach Segura dzieli pierwsze miejsce z Gonzalesem, któremu uległ w tymże roku pięć razy.
W 1984 Segura został wpisany do Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.
Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych:
- mistrzostwa USA
- gra podwójna - finał 1944 (z Billem Talbertem)
- gra mieszana - finał 1947 (z Gertrude Moran)
- mistrzostwa Francji
- gra podwójna - finał 1946 (z Enrique Moreą)
Osiągnięcia w turniejach zawodowych:
- zawodowe mistrzostwa USA
- gra pojedyncza - wygrane 1950, 1951, 1952, finały 1955, 1956, 1957, 1962
- gra podwójna - wygrane 1948, 1955 (obie z Jackiem Kramerem), 1954, 1958 (obie z Pancho Gonzalesem)
- zawodowe mistrzostwa Wembley
- gra pojedyncza - finały 1951, 1957, 1959, 1960
Źródła:
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
- Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
