Pedagogika społeczna
Z Wikipedii
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Pedagogika społeczna to dział pedagogiki zajmujący się problematyką środowiskowych uwarunkowań na proces wychowawczo-opiekuńczy oraz rozwój człowieka w różnych okresach życia.
1. Cechy pedagogiki społecznej jako nauki.
- Praktyczna: nauka stosowana - teoria praktycznego działania. Jako nauka gromadzi, wzbogaca wiedzę na temat środowiska i daje się wykorzystywać w działaniu.
- Prakseologiczna: skuteczne działanie - próbuje odpowiedzieć na pytanie: Jak działać skutecznie? Chodzi o rozwój człowieka - korzystne zmiany w człowieku i jego środowisku.
- Empiryczna: oparta na badaniach empirycznych (wnioskowanie indukcyjne). Teoria jest weryfikowana na podstawie badań empirycznych – uogólnienia.
'na usługach potrzeb społecznych: bada potrzeby społeczne i pokazuje obraz, środki zaradcze i projekty.
‘pedagogika dzieci i młodzieży: w centrum zainteresowania jest głównie młode pokolenie, ale także starsi przez pryzmat sytuacji dziecka.
2. Związek pedagogiki społecznej z innymi naukami. Pedagogika społeczna wyodrębniła się z pedagogiki ogólnej i jest łącznikiem pomiędzy naukami o rozwoju, wychowaniu, społeczeństwie, kulturze. Czerpie dorobek z innych nauk i najściślej współpracuje z: teoria wychowania, socjologią wychowania, socjologią kultury, psychologią społeczna, polityką społeczną.
3. Rozwój pedagogiki społecznej. Pedagogika społeczna rozwinęła się na zachodzie w połowie XIXw. W Polsce jej rozwój przypada na okres międzywojenny (1908 – 1910). Twórca pedagogiki społecznej jest Helena Radlińska.
4. Obszary zainteresowań pedagogiki społecznej.
- środowiska wychowania naturalnego – rodzina, grupy rówieśnicze;
- środowiska wychowania instytucjonalnego;
- rodzina;
- sieroctwo - naturalne, społeczne;
- różne możliwości kompensacji sieroctwa:
‘poprzez rodzinne formy kompensacji,
‘poprzez instytucjonalne formy sierodztwa;
- dysfunkcjonalność rodziny – bezrobocie, bieda, problem alkoholowy, skłócona rodzina, przemoc;
- sytuacja dziecka w rodzinach dysfunkcyjnych;
- obraz dzieciństwa współczesnych dzieci;
- problematyka czasu wolnego dzieci i młodzieży:
‘wartości wychowawczych,
‘patologii czasu wolnego;
- media i multimedia w życiu współczesnego człowieka:
‘wartości poznawcze, edukacyjne,
‘media jako zagrożenie;
- środowisko lokalne;
- edukacja międzykulturowa, np. Kurs Liderów Pedagogiki Międzykulturowej w Zakresie Edukacji Polsko-Wietnamskiej[1];
- wartości – system, jego zmiana;
- sądownictwo, policja, ośrodki zdrowia jako teren oddziaływań społeczno-wychowawczych.
