Perspektywa linearna
Z Wikipedii
Perspektywa linearna - to technika umożliwiająca przedstawianie rzeczywistości na płaskiej powierzchni, tak aby sprawiała wrażenie głębi. Zasady perspektywy linearnej jako pierwszy opracował w XV wieku architekt florencki Filippo Brunelleschi.
Podstawową jej zasadą jest pozorne zmniejszanie się wielkości przedmiotu w miarę oddalania od widza oraz pozorna zbieżność ku horyzontowi wszystkich linii biegnących od oka widza do przedmiotu - jest to tzw. perspektywa linearna. Rozróżnia się także perspektywy: czołową, boczną, ukośną, żabią (punkt widzenia położony nisko) i ptasią (punkt widzenia położony wysoko).
Perspektywa linearna była znana już w starożytności. W średniowieczu obrazy traktowano przeważnie dwuwymiarowo. Ponowienie prób przedstawiania przedmiotów w trzech wymiarach datuje się od XIV w. (freski B. di Giotta, prace niektórych współczesnych mu malarzy).
Przyjmuje się, że w pełni poprawną perspektywę linearną opracował jako pierwszy F. Brunelleschi. W okresie baroku powszechnie stosowano perspektywę złożoną, ze znacznymi skrótami (malowidła iluzjonistyczne). W XVIII w. zaczęto stosować przyrządy optyczne w celu osiągnięcia idealnej perspektywy.
Odmienne sposoby przedstawiania perspektywy można spotkać w malarstwie Wschodu (Chiny, Japonia), gdzie posługiwano się tzw. aksonometrią ukośną.
Rodzaje perspektywy linearnej:
- Perspektywa z jednym punktem zbiegu
- Perspektywa z dwoma punktami zbiegu
- Perspektywa z trzema punktami zbiegu
Perspektywa w malarstwie
- Johannes Vermeer - Kobieta pisząca list i jej służąca, 1670
- Antonio Canaletto - Wenecja: Plac św. Marka i kolumnada Nowych Prokuracji, 1756
