Pham Van Dong
Z Wikipedii
Phạm Văn Đồng (ur. 1 marca 1906 w Duc Tan, zm. 29 kwietnia 2000 w Hanoi) - polityk wietnamski, współpracownik Ho Chi Minha, działacz Komunistycznej Parii Wietnamu (KPW), członek politbiura, w latach 1955-1976 premier Wietnamu Północnego, a następnie do 1987 całego Wietnamu.
W 1926 r. udał się do Guangzhou w południowych Chinach na szkolenie partyjne prowadzone przez Nguyena Ai Quoc (prawdziwe nazwisko Ho Chi Minha) przed wstąpieniem do Związku Wietnamskiej Młodzieży Rewolucyjnej, poprzednika KPW.
W 1929 r. podjął pracę konspiracyjną na rzecz organizacji w Sajgonie, gdzie w tym samym roku został aresztowany, osądzony i skazany przez francuskie władze kolonialne na 10 lat więzienia. W więzieniu na wyspie Poulo Condore przebywał do roku 1936, kiedy został zwolniony na podstawie amnestii powszechnej, ogłoszonej przez rząd francuski.
W 1940 r. wstąpił do partii komunistycznej blisko współpracując z Ho Chi Minhem, a gdy Ho doszedł do władzy w wyniku Rewolucji Sierpniowej w 1945 r. Ðong został ministrem finansów w nowo powstałej Demokratycznej Republice Wietnamu (DRW). Światowej opinii publicznej dał się poznać jako przewodniczący delegacji wietnamskiej na rokowania z Francją w Fontainebleau.
Po klęsce Francuzów pod Dien Bien Phu, w maju 1954 r. przewodniczył (w randze wicepremiera i ministra spraw zagranicznych) delegacji na Konferencję Genewską w sprawie przyszłości Indochin i podpisywał porozumienie międzyrządowe z premierem francuskim (Pierre Mendès-France).
Podczas I Narodowego Kongresu DRW w 1955 roku Ðong został mianowany premierem, na którym to stanowisko pozostawał przez 32 lata, aż do przejścia na emeryturę w roku 1987. Przez całe życie był zagorzałym komunistą i wietnamskim patriotą, a jednocześnie najwierniejszym uczniem Ho Chi Minha. W konfliktach wewnątrzpartyjnych zawsze zajmował neutralne stanowisko.
