Pierre Chaunu
Z Wikipedii
Pierre Chaunu (17 sierpnia 1923-) - francuski historyk; jego prace dotyczą historii Francji, Hiszpanii, dziejów Kościoła, historiozofii i historii cywilizacji.
[edytuj] Życiorys
W 1947 r. rozpoczął pracę w liceum w Bar-le-Duc. W roku 1956 został wykładowcą na Wydziale Literatury w Centrum Narodowym Badań Naukowych (CNRS), a trzy lata później - na Uniwersytecie w Caen. Tytuł profesora uzyskał w 1962 r., obroniwszy dwunastotomowe dzieło o historii Sewilli. W 1971 r. objął katedrę historii nowożytnej na Sorbonie (Paris-IV). Wykładał również na Wydziale Teologii na Uniwersytecie w Aix-en-Provence. W latach 1957-1991 był wiceprezesem Komisji Historycznej CNRS.
Od roku 1982 współpracuje z francuskim dziennikiem Le Figaro. Jest również członkiem rady naukowej Instytutu Domu Burbońskiego.
[edytuj] Dorobek naukowy
Pierre Chaunu opublikował ponad 80 książek, m.in.:
- Ameryka i Amerykanie od prehistorii do naszych dni, 1964
- Hiszpania w czasach Filipa II, 1965
- Cywlizacja Europy klasycznej, 1966
- Ekspansja europejska od XIII do XV wieku, 1969
- Historia Normandii, 1970
- Cywilizacja wieku oświecenia, 1971 (wyd. polskie 1989)
- Hiszpania Karola V, 1973
- Czas reform. Historia religii i cywilizacji (1250-1550), 1975 (wyd. polskie 1989)
- Pamięć wieczności, 1975
- Przemoc Boga, 1978
- Śmierć w Paryżu (XVI, XVII, XVIII wiek), 1978
- Historia i wiara, 1980
- Historia i wyobraźnia, 1980
- Kościół, kultura i społeczeństwo. Reformacja i kontrreformacja (1517-1620), 1980
- Historia i dekadencja, 1981
- To, w co wierzę, 1982
- Europa klasyczna, 1984
- Retrohistoria, 1985
- Wielka deklasacja, 1989
- Wielki wybuch dzieciństwa, 1987
- Krótka historia Boga, 1992
- Oś czasu, 1994
- Chrzest Chlodwiga. Chrzest Francji, 1996
