Piotr Rostworowski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Piotr Rostworowski (ur. 12 września 1910, zm. 30 kwietnia 1999w Albano) - polski duchowny, początkowo benedyktyn, następnie kameduła, tłumacz Pieśni nad pieśniami w Biblii Tysiąclecia.

Syn Elżbiety i Wojciecha Rostworowskich - senatora RP. Maturę zdał w 1928 r. w Gimnazjum Męskim im. Św. Stanisława Kostki w Warszawie, po czym przeszedł wojskowe szkolenie kawaleryjskie. Otrzymał stopień plutonowego i odbył praktykę wojskową w pułku kawalerii w Wilnie. W 1929 r. wyjechał na studia świeckie do Paryża, jednak w 1930 r. podjął decyzję o wstąpieniu do zakonu benedyktynów, a dokładnie do opactwa św. Andrzeja w Zevenkerken w Belgii. 25 stycznia 1932 r. złożył tam swoją pierwszą profesję benedyktyńską, a święcenia kapłańskie przyjął 18 lipca 1937 r.

Po częściowym odbyciu studiów teologicznych w Rzymie, w 1938 r. decyzją swojego opata został wysłany do Polski, m.in. w celu odbudowania i rozwinięcia klasztoru benedyktyńskiego w Tyńcu. Wskutek jego działalności, tuż przed wybuchem II wojny światowej, 29 lipca 1939 r., do Tyńca przyjeżdżają z Belgii inni mnisi benedyktyńscy i tam zamieszkują. Wojnę spędza w klasztorze w Tyńcu. Pełni tam funkcję mistrza nowicjatu oraz utrzymuje stałe kontakty z Radą Główną Opiekuńczą. W latach 1951-1959 zostaje pierwszym po wojnie polskim przeorem tynieckiego klasztoru, zastępując ojca przeora Karola van Oosta OSB. 19 marca 1966 r. aresztowany przez SB w związku z organizowaniem przerzutu do USA dwóch Czeszek (wpadła cała trójka). Został skazany na 4 lata więzienia i grzywnę. 11 grudnia 1967 r. zwolniony warunkowo.

W 1968 r., na prośbę braci z zakonu kamedulskiego, którym doskwierały braki personalne, objął funkcję przeora ich klasztoru na krakowskich Bielanach. 4 kwietnia 1972 r. złożył profesję kamedulską. Następnie obejmował funkcje przeora eremów w Noli we Włoszech (1983-1986), Envigado w Kolumbii (1986-1992) oraz we włoskim Pascelupo (1992) i kolumbijskim Santa Rosa (1993). Ponadto został mianowany w 1984 r. przez papieża Jana Pawła II konsultorem Świętej Kongregacji do Spraw Zakonnych.

Wiele obowiązków związanych z rozwojem zgromadzeń zakonnych, m.in. w pierwszej fazie benedyktyńskich, w drugiej kamedulskich, sprawiło, że nie zaznał w swoim życiu spokoju i ciszy właściwej mnichowi ze wspólnoty kontemplacyjnej. Dopiero w 1994 r. przystąpił do rekluzji, tzn. życia w całkowitym odosobnieniu. Stan zdrowia nie pozwolił mu jej kontynuować i przerwał ją w 1995 r. W 1998 r. wskutek wylewu doznał częściowego paraliżu ciała, jednak po rehabilitacji wrócił do eremu. 15 kwietnia 1999 r. odprawił swoją ostatnią Mszę Świętą. Wskutek nieszczęśliwego upadku oraz ogólnie złego stanu zdrowia 30 kwietnia 1999 r. umiarł w szpitalu w Albano we Włoszech.