Postępowanie cywilne w II RP
Z Wikipedii
Postępowanie cywilne w II RP. Regulowane początkowo przez ustawy zaborcze: niemiecką z 1877 roku, austriacką z lata 1895-1897 i rosyjską z 1864 roku. Od 1 stycznia 1933 regulowane przez kodeks postępowania cywilnego.
- Zasada dyspozycyjności - polegała na wyposażeniu stron w prawo swobodnego rozporządzania swymi roszczeniami, dochodzonymi w procesie cywilnym.
- Zasada kontradyktoryjności.
- Zasada równości stron.
- Proces rozpoczynał się od wniesienia pozwu. Strony mogły udowadniać swoje twierdzenia za pomocą dokumentów, zeznań świadków, opinii biegłych, oględzin, przesłuchania stron. Proces kończył się wydaniem wyroku. Można było wnieść apelację do sądu II instancji. Sąd III instancji spełniał funkcje kasacyjne.
- Postępowanie cywilne było kosztowne. Stąd instytucja prawa ubogich, przewidująca zwolnienie od kosztów sądowych.
- Funkcje organów egzekucyjnych pełniły sądy grodzkie i komornicy. Wśród środków egzekucyjnych stosowano przeważnie zajęcie i sprzedaż ruchomości, czasami zajęcie i licytację nieruchomości.
- Sytuacja zmusiła władze do wydawania przepisów o moratoriach.
