Powstanie ludowe w Polsce 1038 roku
Z Wikipedii
Powstanie ludowe 1038 roku w Polsce - bunt ludności wywołany niezadowoleniem niższych warstw społeczeństwa państwa wczesnopiastowskiego. Objęło głównie tereny Wielkopolski i prawdopodobnie Śląsk.
Przyczynami powstania były wzrastające obciążenia związane z organizacją państwa. Koszty prowadzonej przez władców polityki ponosiły głównie warstwy uboższe. Dużym wysiłkiem skutkującym zwiększeniem niezadowolenia była aktywna polityka zagraniczna Bolesława Chrobrego i Mieszka II. Odgórna chrystianizacja i postępująca organizacja Kościoła pogłębiały niezadowolenie, oprócz dodatkowych obciążeń niebłahe znaczenie miał opór przeciwko, często siłowemu, narzucaniu nowej wiary, połączonemu z likwidacją dotychczasowych miejsc kultu religijnego.
Sprzyjające warunki dla wybuchu powstania stworzyło osłabienie władzy centralnej po śmierci Mieszka II. Buntujący się przeciwko Rychezie i Kazimierzowi Odnowicielowi możni doprowadzili do wygnania księcia (1037/38) na Węgry. Władza centralna praktycznie przestała istnieć. Kraj podzielił się na kilka terytoriów zarządzanych przez samozwańczych władców nazwanych przez Wincentego Kadłubka poronionymi książętami. Ucisk niższych warstw nie zelżał, a postępująca anarchia ułatwiła wybuch powstania.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Racjonalista "Słowiańskie wystąpienia antykościelne"
- Masowe prześladowania chrześcijan w średniowiecznej Polsce
To jest tylko zalążek artykułu związanego z historią i Polską. Jeśli możesz, rozbuduj go.
