Próba obrączkowa
Z Wikipedii
Próba obrączkowa to próba umożliwiająca wykrycie azotynów i azotanów. O ich obecności świadczy powstanie brunatnej obrączki na granicy styku dwu roztworów, stąd nazwa.
[edytuj] Przeprowadzenie próby
[edytuj] Azotyny
Nasycony roztwór siarczanu żelaza(II) zakwasza się rozcieńczonym kwasem siarkowym. Następnie na ten roztwór ostrożnie nawarstwia się badany roztwór. Powstająca natychmiast brunatna obrączka świadczy o obecności jonów NO2-:
NO2- + 2 H+ + Fe2+ → NO + H2O + Fe3+
NO + Fe2+ → [Fe(NO)]2+
[edytuj] Azotany
O ile w roztworze występują jony NO2-, należy roztwór podgrzać z chlorkiem amonu, usuwając azotyny:
NO2- + NH4+ → N2↑ + 2 H2O
Azotyny również dałyby tą próbę. W badanym roztworze rozpuszcza się dużą ilość siarczanu żelaza(II), a następnie ostrożnie podwarstwia, to znaczy wprowadza na dno stężony kwas siarkowy. Roztwory nie mieszają się, wskutek różnicy gęstości. Dodatni wynik próby, czyli brunatna obrączka świadczy o obecności jonów NO3-:
NO3- + 4 H+ + 3 Fe2+ → NO + 2 H2O + 3 Fe3+
NO + Fe2+ → [Fe(NO)]2+
Uwaga: Reakcja ta jest silnie egzoenergetyczna-probówka w której jest przeprowadzana silnie się nagrzewa.
