Przypadek Dory
Z Wikipedii
Przypadek Dory – kliniczny przypadek Idy Bauer, oryginalnie doświadczony i opisany przez Freuda. Później sprawę opisywało wielu innych m.in.: Blum, Gallop, Gearhart, Jacobus, Lacan, Masson, Ramas, Rose, Decker.
Leczenie Idy Bauer miało miejsce w latach 1900-1901. Dora to pseudonim nadany pacjentce przez Freuda po pokojówce, która w tym czasie pracowała w jego domu. Pacjentka w wieku 18 lat przybyła do doktora za namową jej ojca, żydowskiego przedsiębiorcy. Dora zachowywała się "osobliwie" i miała za sobą próbę samobójczą. Dla Freuda przypadek nie wyglądał na nic specjalnego, pacjentka wykazywała zwykłe symptomy histerii.
[edytuj] Opis przypadku
Choroba Idy Bauer, mimo początkowej diagnozy, okazała się dużym krokiem w formowaniu ogólnych założeń psychoanalizy. Symptomy Dory to:
- problemy z oddychaniem, histeryczne krztuszenie się,
- depresja,
- unikanie kontaktu z ludźmi,
- zasłabnięcia,
- afonia.
Według Freuda na kondycję histeryczną wpłynęła sytuacja rodzinna, dokładniej zaś romans ojca z żoną przyjaciela rodziny i seksualne propozycje wysuwane przez owego przyjaciela. Przypadek nie został rozwiązany z powodu zerwania leczenia przez pacjentkę, najprawdopodobniej z powodu przeniesienia.
Przypadek okazał się interesujący ze względu na efekt przeniesienia, czyli przenoszenia emocji z właściwego obiektu na terapeutę. Również dzięki tej sprawie Freud uznał za ważne analizowanie snów. Opis leczenia stał się przedmiotem krytyki ze strony kół feministycznych. Krytyce poddano zarówno stronniczą argumentację Freuda co do źródeł histerii, jak i brak profesjonalizmu oraz rzekome zauroczenie wdziękami pacjentki.
