Raymond Durgnat

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Raymond Durgnat (1 września 1932 - 19 maja 2002) wybitny i bardzo wpływowy brytyjski krytyk filmowy, urodzony w Londynie. Jego rodzice pochodzili ze Szwajcarii. Pisał dla niemal wszystkich publikacji filmowych które ukazywały się w Wielkiej Brytanii za jego życia.

Razem z filmowcem Donem Levy'm był jednym z pierwszych absolwentów filmoznawstwa w Wielkiej Brytanii po wojnie; uczył się u Thorolda Dickinsona (reżysera Gaslight i The Next of Kin) w Slade School of Fine Art do 1960 roku. W latach 50. pisał dla Sight and Sound, ale później poróżnił się z redakcją, oskarżając ją o elitaryzm, purytanizm i snobizm wyższej klasy średniej, między innymi w słynnym eseju z 1963 roku Standing Up For Jesus w efemerycznym magazynie Motion i artykule Auteurs and Dream Factories z 1965 roku. W przyszłości miał jednak pisać dla innej publikacji British Film Institute, Monthly Film Bulletin, w latach bezpośrednio poprzedzajacych jej zamknięcie w 1991 roku.

W połowie lat 60. był jedną z głównych postaci w nowopowstałym London Film-Makers' Co-operative (LFMC), później opartym na Better Books off Charing Cross Road, wokół którego tworzyło się brytyjskie artystyczne 'podziemie'. Jego uczniami w owym czasie byli bracia Quay.

W późnych lata latach 70. uczył filmoznawstwa w Kalfornii razem z Manny Farber, Jeanem-Pierrem Gorinem i Jonathanem Rosenbaumem. Pod koniec dekady powrócił do Wielkiej Brytanii, gdzie zapoczątkował serię miażdżących ataków na oparte na lingwistyce teorie filmowe, które zdominowały filmowe środowisko akademickie w poprzedniej dekadzie.

Poglądy socjologiczno-polityczne Durgnata cechowała sympatia dla klasy pracującej, amerykańskiej kultury popularnej i wyraźna niechęć do lewicowych intelektualistów których oskarżał o zakamuflowany drobnoburżuazyjny konserwatyzm i upolitycznienie krytyki filmowej; sam nie pozwalał sobie na eksponowanie własnych, lewicowych poglądów w swojej twórczości.

[edytuj] Dorobek

Durgnat napisał takie książki jak Films and Feelings (1967), A Mirror for England: British Movies from Austerity to Affluence (1970) i The Strange Case of Alfred Hitchcock (1974). Pisał również o Luisie Buñuelu, Jeanie Renoirze, Georgesie Franju i Kingu Vidorze. Pośmiertnie wydano jego szkic o Psychozie Hitchcocka. Pisał do takich gazet jak Films and Filming, Movie, Time Out i Film Comment oraz wielu innych, i często wykładał w wielu akademickich instytucjach, w ostatnich latach życia na gościnnych wykładach na University of East London.