Sara Josephine Baker

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Sara Josephine Baker lub Jo Baker, (ur. w 1873 w Poughkeepsie, zm. w 1945) amerykańska lekarka i działaczka humanitarna o światowej sławie. Ocenia się, że jej działalność w USA na rzecz poprawy higieny ocaliła życie 82 000 ludzi.

[edytuj] Biografia

Pochodziła ze średniozamożnej rodziny unitariańsko-kwakierskiej ze stanu Nowy Jork. Gdy miała 16 lat, jej ojciec i brat zmarli na tyfus, pozostawiając rodzinę bez środków do życia i Jo musiała zacząć pracować.

Mimo trudności w 1899 ukończyła Women's Medical College. W 1901 została inspektorem Departamentu Zdrowia i nadzorowała szkoły. Zaczęła walczyć o poprawę higieny w najgorszych slumsach Nowego Jorku, tzw. Hell's Kitchen na Manhattanie (gdzie co tydzień umierało 1500 noworodków). Prowadziła szeroko zakrojoną akcję uczenia matek prawidłowej opieki i żywienia dzieci. Wynalazła także preparat mlekozastępczy dla niemowląt. W 1910 założyła Ligę Małych Matek, która szkoliła dziewczynki do opieki nad młodszym rodzeństwem (żeby pomóc pracującym matkom). Zastosowała na masową skalę preparat chroniący niemowlęta przed ślepotą, spowodowaną rzeżączką (zachorowalność zmalała 100-krotnie w ciągu 2 lat). Przekonała władze stanu Nowy Jork do wprowadzenia obowiązkowych szkoleń i egzaminów dla położnych. Wprowadziła do każdej szkoły lekarza i pielęgniarkę, troszczących się o zdrowie uczniów.

Jo Baker została znaną i szanowaną specjalistką ds higieny. Pomagała w odnalezieniu tzw. "Tyfusowej Mary"- kucharki, pierwszej znanej nosicielki tyfusu, która zaraziła setki ludzi.

Była osobą homoseksualną, jej wieloletnią partnerką była pisarka Ida Alexa Ross Wylie, której książki są cennym źródłem informacji o prywatnym i zawodowym życiu Jo Baker.

Jo w 1917 otrzymała doktorat. Podczas I wojny światowej zasłynęła stwierdzeniem, że bezpieczniej jest walczyć w okopach (śmiertelność 4 %), niż urodzić się w USA (śmiertelność noworodków wynosiła 12 %). Została asystentką Naczelnego Chirurga USA (była pierwszą kobietą, zatrudnioną w amerykańskich władzach federalnych). W 1923 przeszła na emeryturę, ale nie zaprzestała działalności. Otrzymała stanowisko w Komitecie Zdrowia ONZ. Dzięki jej staraniom utworzono Federalne Biuro ds Dzieci i Służbę Zdrowia Publicznego oraz departamenty higieny dziecięcej w każdym stanie USA. Uczestniczyła w pracach ponad 25 towarzystw medycznych, napisała 250 artykułów do prasy, 4 książki i autobiografię.