Dyskusja:Seminaria nauczycielskie
Z Wikipedii
Seminaria nauczycielskie - średnie szkoły zawodowe, zakłady kształcenia nauczycieli. S.n. znane były od XIX w. w państwach o wyższym poziomie kultury, np w państwie pruskim.Na ziemiach polskich pod zaborami s.n. najliczniejsze były w państwie pruskim, najmniejsza ich liczba znajdowała się w państwie austriackim. Po odzyskaniu Niepodległości stały się podstawą systemu naboru kadr pedagogicznych. Utworzone dekretem Naczelnika Państwa z 7 lutego 1919 (Józef Piłsudski)w szybkim czasie dostarczyły absolwentów tworzących kadrę dla rozwoju szkolnictwa podstawowego, wtedy zwanego powszechnym. W szczytowym okresie, w roku szkolnym 1928/1929 seminaria wypuściły ok.8 tys. absolwentów. Już w r. szk 1933/1934 najbardziej pilne potrzeby kadrowe szkolnictwa powszechnego zostały zaspokojone do tego stopnia, że po reformie szkolnej z roku 1932, zob. jędrzejewiczowska reforma s.n. uległy likwidacji. Ostatni absolwenci opuścili nieliczne szkoły w r.szk.1934/1935. Byli to repetenci z lat poprzednich. Kształcenie nauczycieli oparte było o pięcioletni cykl nauczania, a kandydaci do s.n. musieli wykazać się wykształceniem sześcioklasowym, uzdolnieniami muzycznymi i dyspozycjami psychicznymi. Chociaż nie było to zapisaną regułą, kandydatów do s.n. polecali nauczyciele szkół, najczęściej absolwenci s.n. Egzamin wstępny był kilkudniowy i obejmował pracę pisemną z jęz. polskiego i arytmetyki, uzdolnienia muzyczne oraz psychologiczne obserwacje zachowania kandydatów. Dla młodzieży po czterech klasach (a taki poziom wykształcenia przeważał) tworzono w pierwszych latach tzw.preparandy - dwuletnie oddziały z programem uzupełniającym wykształcenie na poziomie podstawowym. W r.szk. 1922/1923 z preparand zrezygnowano. Pięcioletni program nauczania przewidywał nauczanie przedmiotów tzw. ogólnokształcących w pełnym zakresie szkoły średniej oraz przedmiotów pedagogicznych (pedagogiki ogólnej, dydaktyki poszczególnych przedmiotów z programu szkoły powszechnej, psychologii i historii wychowania)w klasach czwartej piątej a także rozbudowaną naukę tzw. zajęć praktycznych, rysunku, śpiewu, ogrodnictwa, gospodarstwa domowego.Począwszy od trzeciego roku nauki uczniowie s.n. odbywali praktyki zawodowe.Młodsi, z kursu trzeciego, czyli klasy trzeciej pełnili pomocnicze dyżury w czasie przerw międzylekcyjnych, uczniowie kursu czwartego przygotowywali i przeprowadzali samodzielne lekcje, kursu piątego - dwutygodniowe praktyki w wybranych szkołach pod okiem wykwalifikowanych nauczycieli danej szkoły. Nauczyciele s.n.mieli obowiązek kontrolowania przebiegu praktyk i wystawiania ocen, które były brane pod uwagę w ocenach końcowych. Absolwenci otrzymywali dyplom nauczyciela, uprawniający do podjęcia pracy w szkołach powszechnych. Niestety, mimo bardzo wysokiego poziomu nauczania i bardzo dobrze przygotowanych absolwentów s.n. nie uprawniały do wstępu na wyższe uczelnie.Utworzone po roku 1932licea pedagogiczne były już pełnoprawnymi szkołmi średnimi. Bibliografia: Drynda D., Pedagogika Drugiej Rzeczypospolitej, Kulpa J., Kształcenie nauczycieli szkół powszechnych w Polsce w latach 1918-1939,Pęcherski M., Świątek M., Organizacja oświaty w Polsce w latach 1917-1977.Podstawowe akty prawne, Stankiewicz Z., Działalność seminariów nauczycielskich na północno-wschdnich kresach Rzeczypospolitej w latach 1919-1939
