Stanisław Karpiński (lotnik)

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Stanisław Karpiński (ur. 1891, zm. 30 stycznia 1982), polski lotnik wojskowy i sportowy.

Urodził się w Piotrkowie Trybunalskim. Podczas I wojny światowej został wcielony do armii rosyjskiej. Na skutek swoich starań, został skierowany do szkoły pilotów w Odessie, którą ukończył w 1915. Walczył następnie w rosyjskich eskadrach frontowych. W 1917 zgłosił się do organizowanego w Odessie Polskiego Oddziału Awiacyjnego. Po jego rozwiązaniu, w 1918 przedostał się do Warszawy i wstąpił w stopniu podporucznika do nowo organizowanego lotnictwa polskiego. Uczestniczył w rozbrajaniu żołnierzy niemieckich i zajęciu Lotniska Mokotowskiego. Współdziałał w organizowaniu lotnictwa polskiego, awansując do stopnia kapitana. Między innymi, był przez pewien czas dowódcą dywizjonu liniowego w 3 Pułku Lotniczym w Poznaniu. Awansował w późniejszym okresie do stopnia majora i studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, uzyskując tytuł oficera dyplomowanego.

Jego pasją stały się rajdy lotnicze. 2 lipca 1931 (wg innego źródła, 3 lipca) odbył na rajdowej wersji samolotu łącznikowego Lublin R.Xa lot z pasażerem wokół Polski bez międzylądowań, na trasie Warszawa -Poznań -Kraków -Lwów -Białystok -Warszawa, długości 1650 km, w czasie 12 godzin 15 minut. Od 23 września do 7 października 1931, na samolocie R.Xa odbył rajd dokoła Europy, na trasie Warszawa -Bukareszt -Stambuł -Rzym -Turyn -Londyn -Warszawa, długości 6450 km (czas lotu 49 godzin 5 min).

Od 2 do 24 października 1932 odbył na zmodyfikowanej rajdowej wersji samolotu R.Xa bis "Srebrny Ptak" rajd na trasie (m.in.) Warszawa -Stambuł -Bagdad -Teheran -Kabul -Bagdad -Kair -Jerozolima -Stambuł -Warszawa, długości 14 930 km (czas lotu 108 godzin 50 min), z mechanikiem Wiktorem Rogalskim. 21 października 1935 podjął próbę przelotu do Australii z Wiktorem Rogalskim, na rajdowej wersji samolotu Lublin R.XIII Dr "Błękitny Ptak". Przeleciał z Warszawy przez m.in. Stambuł, Bagdad, Karaczi, Kalkutę, Rangun, Bangkok, lecz 10 listopada samolot został uszkodzony przy starcie z grząskiego lotniska Kohlak w Syjamie, po pokonaniu 11 153 km, co zmusiło go do przerwania rajdu. Na 1939 rok Karpiński planował ponowny rajd do Australii, Tasmanii i Nowej Zelandii samolotem RWD-15 bis, lecz start planowany na 15 marca 1939 odłożono z uwagi na zajęcie Czechosłowacji przez Niemcy.

W chwili wybuchu II wojny światowej w 1939, zajmował stanowisko zastępcy szefa sztabu lotniczego Sztabu Głównego, w stopniu podpułkownika. Podczas kampanii wrześniowej pełnił funkcje w sztabie Naczelnego Dowódcy Lotnictwa, gen. Józefa Zająca. Wraz ze sztabem ewakuował się do Rumunii, następnie w październiku 1939 do Francji. Został tam przez Naczelnego Wodza mianowany szefem sztabu Dowództwa Polskich Sił Powietrznych i zajął się organizowaniem lotnictwa polskiego we Francji. Awansowany w maju 1940 do stopnia pułkownika, przedostał się po upadku Francji do Wielkiej Brytanii, gdzie w dalszym ciągu uczestniczył w organizowaniu lotnictwa polskiego, między innymi w opracowaniu polsko-brytyjskiej umowy lotniczej. Od 21 stycznia 1941 do 1 maja 1942 był oficerem łącznikowym w sztabie lotnictwa bombowego RAF (Bomber Command), będąc faktycznie dowódcą polskiego lotnictwa bombowego. W maju 1942 został mianowany zastępcą Inspektora Polskich Sił Powietrznych, w brytyjskim stopniu funkcyjnym Air Commodore, odpowiadającym generałowi brygady. Po zmianach organizacyjnych w kwietniu 1944, został zastępcą Dowódcy Polskich Sił Powietrznych.

Po zakończeniu wojny, w kwietniu 1947 został dowódcą istniejących jeszcze Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii. W związku ze stopniową likwidacją polskiego lotnictwa, zajmował również stanowisko Generalnego Inspektora Polskiego Lotniczego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia przy RAF. Stanowiska te zajmował do rozwiązania Polskich Sił Powietrznych jesienią 1949. Pozostał następnie na emigracji w Londynie. W latach 1949-1954 był prezesem Stowarzyszenia Lotników Polskich w Wielkiej Brytanii, a od 1951 był przez trzy kadencje członkiem emigracyjnej Polskiej Rady Narodowej. Z uwagi na stan zdrowia, w 1958 osiedlił się w Los Angeles w Kaliforni w USA, wraz z żoną – lotniczką Stefanią Wojtulanis. Zmarł 30 stycznia 1982 w Los Angeles.

Był autorem książek o swoich rajdach: "Polskie skrzydła w moich lotach długodystansowych" (1935), "Lot przerwany w Syjamie" (1939), powieści "Na skrzydłach huraganu" (1976, wydanej w Los Angeles i Londynie) oraz artykułów, wierszy i innych publikacji o tematyce lotniczej.

Był odznaczony Orderem Virtuti Militari, Krzyżem Komadorskim Orderu Odrodzenia Polski III klasy, Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi oraz innymi odznaczeniami polskimi i zagranicznymi.