Stanisław Maroński
Z Wikipedii
Stanisław Maroński (ur. 30 kwietnia 1825 w Gnieźnie, zm. 12 lutego 1907 w Inowrocławiu) - historyk polski, profesor gimnazjalny.
W latach 1847-1852 studiował historię na Uniwersytecie Wrocławskim. Po studiach pracował w szkolnictwie na Pomorzu, ucząc języka polskiego, historii i łaciny, w gimnazjach w Chełmnie, Chojnicach i Wejherowie.
Jako historyk zajmował się głównie obszarem nadbałtyckim, a w szczególnie interesowało go Pomorza i jego stosunki w przeszłości z Polską. W 1866 opublikował pracę w języku niemieckim Die Stammverwandtschftlichen und politischen Beziehungen Pommers zu Polen. Wykazał w niej liczne związki kulturalne, gospodarcze i polityczne łączące w średniowieczu Pomorze i Polską. Pisał także między innymi o chrześcijaństwie na Pomorzu (Nawrócenie Pomorza) oraz o Kaszubach i Kosznajdrach (O Kaszubach i O Kosznajdrach). Dowodem uznania zasług badawczych w środowisku historyków było zaproszenie w 1880 na uroczystości ku czci Długosza, połączone z Kongresem Historycznym w Krakowie.
Jako pedagog współpracował z Towarzystwem Pomocy Naukowej, w którym zajmował się opiniowaniem kandydatów do stypendium. W 1871 założył w gimnazjum wejherowskim ogniwo konspiracyjnej organizacji uczniowskiej - kółko filomackie "Wiec". Zasłużył się także stworzeniem biblioteki polskiej dla uczniów.
[edytuj] Źródło
- "Zasłużeni ludzie Pomorza Nadwiślańskiego z okresu zaboru pruskiego. Szkice biograficzne", Gdańskie Towarzystwo Naukowe, Gdańsk, 1979
