Stanisław Płonczyński
Z Wikipedii
Stanisław Płonczyński (ur. 2 lutego 1900, zm. 8 marca 1974), polski pilot.
Urodził się w Warszawie. Służąc w Wojsku Polskim, od 1918 usiłował przenieść się do lotnictwa. W 1921 skierowany został do Niższej Szkoły Pilotażu w Bydgoszczy, którą ukończył, mimo rozbicia się w locie szkolnym na samolocie Caudron G.III. W 1922 został skierowany do Wyższej Szkoły Pilotażu w Grudziądzu, którą ukończył we wrześniu 1923. Służył następnie w 7 eskadrze myśliwskiej 1 pułku lotniczego w Warszawie, również jako instruktor w eskadrze treningowej pułku.
Pod koniec 1924 został zdemobilizowany w stopniu plutonowego i od 1 stycznia 1925 rozpoczął pracę jako pilot komunikacyjny w polskim lotnictwie cywilnym: przedsiębiorstwach Aerolloyd i Aerolot, a następnie w utworzonych od 1 stycznia 1929 Polskich Liniach Lotniczych Lot. Latał również sportowo, odnosząc spore sukcesy. Znalazł się w pierwszej polskiej reprezentacji wystawionej na zawody samolotów turystycznych Challenge w 1930 roku. Lecąc samolotem RWD-2, ukończył zawody na 19. miejscu, jako najlepszy z Polaków (startowało 60 załóg, z tego 12 polskich, a ukończyło je 35 załóg, z tego jedynie 4 polskie). Zakwalifikował się następnie na kolejne zawody Challenge w 1932 roku, lecz nie wziął w nich udziału, gdyż przewidziany dla niego jeden z trzech samolotów RWD-6 został rozbity podczas prób fabrycznych. Wziął natomiast udział w ostatnich zawodach Challenge w 1934 roku. Lecąc samolotem RWD-9S z mechanikiem Stanisławem Ziętkiem zajął w nich drugie miejsce, pokonując załogi niemieckie, włoskie i czeskie (pierwszy był Jerzy Bajan).
Do 1938 przeleciał milion kilometrów w polskim lotnictwie komunikacyjnym. Po wybuchu II wojny światowej, we wrześniu 1939 wyewakuował do Bukaresztu w Rumunii polski samolot pasażerski Junkers Ju 52. Przez Jugosławię i Grecję dostał się do Francji, gdzie został instruktorem lotniczym w tworzonych polskich jednostkach, a po upadku Francji - do Wielkiej Brytanii. Przez pewien czas latał jako pilot w polskim dywizjonie 304 bombowym, następnie służył jako instruktor. Od listopada 1941 służył w brytyjskim wojskowym lotnictwie transportowym Ferry Command, rozprowadzając samoloty w locie z zakładów w Kanadzie do jednostek w Europie, Afryce i Azji. Przy tym, 38 razy przelatywał nad Atlantykiem. Wojnę zakończył w stopniu porucznika pilota.
W czerwcu 1947 powrócił do Polski i ponownie podjął pracę w PLL Lot, latając jako pilot samolotów pasażerskich. Od 1957 kierował sekcją treningu i wyszkolenia personelu latającego. W 1960 ukończył przeszkolenie na samoloty turbośmigłowe, a w 1964 odszedł z pracy na emeryturę. Ogółem przeleciał 3,5 mln kilometrów, w czasie 14 580 godzin w powietrzu. Zmarł 8 marca 1974 w Warszawie na skutek obrażeń doznanych w wypadku tramwajowym.
